பகுதி 2

XII. Delight of Existence: The Solution

Now we conceive of delight. Page No.100

It is underlying existence. Para No.1

It is inalienable.

We know the surface sensations.

They are outward sensations.

Some are positive.

Some others are negative.

A few are neutral.

Existence is an infinite deep.

These sensations are waves and foams of that deep.

We are examining a problem.

It is the problem of delight.

Here lies a true solution.

We arrive at that solution.

There is the Self of things.

It is an existence.

It is indivisible.

It is infinite.

That existence has an essential nature.

It is a power.

It is a force.

It is an infinite force.

12. ஆனந்தம் - விளக்கம்

இப்பொழுது ஆனந்தம் என்ன என்று தெரிகிறது.

ஆனந்தம் வாழ்வுக்கு அடிப்படை.

இவ்வானந்தம் அகலாத ஆனந்தம்.

மேலெழுந்த உணர்ச்சிகளுண்டு.

அவை புற உணர்வுகள்.

அவற்றுள் சில நல்லவை.

சில கெட்டவை.

ஒரு சில இரண்டிலும் சேராதவை.

சத் - வாழ்வு - என்பது அனந்தமான ஆழம்.

இவ்வுணர்ச்சிகள் அவ்வாழத்தின் அலைகள், நுரைகளாகும்.

நாம் ஒரு பிரச்சினையைக் கேள்வியாக எழுப்பியுள்ளோம்.

அது ஆனந்தம் என்ற அம்சம்.

அதற்குரிய பதில் இங்கு, இவ்வாழத்திலுள்ளது.

நாம் அப்பதிலை இங்குக் காண்கிறோம்.

ஜீவனுக்கு ஆத்மாவுண்டு.

அது சத் எனப்படும்.

அது முழுமையான அகண்டம்.

அது அனந்தம்.

சத்திற்கு அடிப்படையான சுபாவம் உண்டு.

அது சக்தி - செயலாற்றவல்லது.

அது சக்தி - சலனத்திற்குரியது.

அது முடிவற்ற சக்தி.

It can never perish.

It is a force of Self-conscious being.

That self-consciousness has an essential nature.

It is a knowledge of itself.

That knowledge is delight of being.

That delight is infinite and inalienable.

It is in all forms.

It is in formlessness too.

The indivisible being is eternally aware.

It is indivisible too.

The finite division is multiform.

But it is all appearances.

Still this self-existence has its self-delight.

The delight is not from outside.

It is self-delight.

Therefore it preserves itself.

It is perpetual.

Matter is inconscience.

It is only apparent.

Our soul is in bondage there.

It outgrows its bondage.

It reaches a self-conscious existence.

It is a particular mode.

It is its superficial existence, a habit.

It discovers the Conscious-Force.

It is infinite and constant.

It is immobile and brooding.

Similarly the soul acts again in Matter.

அது அழியாதது.

அது சத்புருஷனின் சக்தி.

சத்புருஷனுக்கு அடிப்படையான சுபாவம் உண்டு.

அது தன்னையறியும் அறிவு.

அந்த ஞானம் சத்தின் ஆனந்தம்.

அந்த ஆனந்தம் அனந்தமானது, அகலாதது.

அது எல்லா ரூபங்களிலுமுள்ளது.

அரூபத்திலும் அது உண்டு.

அகண்டமான ஜீவன் அந்த ஆனந்தத்தை அனாதி காலந்தொட்டறிவான்.

அது அகண்டம்.

கண்டம் ஆயிரம் ரூபமுடையது.

அவை தோற்றம்.

இது சுயமான சத், சுயமான ஆனந்தம் உடையது.

ஆனந்தம் புறத்தினுடையதன்று.

அது அகத்திற்குரியது.

அதனால் அது அகலாது, அழியாது.

நிரந்தரமானது.

ஜடம் ஜீவனற்றது.

அதுவும் தோற்றம்.

ஆத்மா கட்டுண்டுளது.

ஆத்மா தன் தளைகளைக் களைகிறது.

களைந்து தன்னையறியும் நிலையை எய்துகிறது.

அது ஒரு குறிப்பிட்ட ரூபம்.

இந்த ரூபம் ஒரு பழக்கம், மேல் நிலைக்குரியது.

அது சித்-சக்தியைக் கண்டுகொள்ளும்.

அது அனந்தமான நிரந்தரமுடையது.

அசைவற்றது, அடை காக்கிறது.

அதேபோல் மீண்டும் ஆத்மா ஜடத்தில் செயல்படுகிறது.

Here Matter is in non-sensation.

That too is apparent.

Here too the soul discovers Delight.

It is an infinite conscious delight.

The soul attunes itself to that delight.

It is imperturbable, ecstatic, all-embracing.

This delight is the soul's delight.

This self is its own self in all.

Our view is ordinary.

It is a surface view.

The delight is hidden, profound, subconscious.

As it is with forms, so it is with all experiences.

The experiences are pleasant, painful, neutral.

Hidden, profound, subconscious, here too is that.

It enables and compels things to remain in existence.

Because of that man clings to existence.

It is an overmastering will-to-be.

It is the vital instinct of self-preservation.

It is imperishable matter physically.

Mentally it is a sense of immortality.

It attends the formed existence.

It does so through all phases of self-development.

Self-destruction is its reverse form.

It is only an occasional occurrence.

It is an attraction to the other state of being.

Delight is existence.

Delight is the secret of creation.

Delight is the root of birth.

இப்பொழுது ஜடத்திற்கு உணர்வில்லை.

இதுவும் தோற்றம்.

இங்கும் ஆத்மா ஆனந்தம் காண்கிறது.

அது முடிவற்ற தன்னையறியும் ஆனந்தம்.

இவ்வானந்தத்திற்கேற்ப ஆத்மா சுருதி சேர்கிறது.

அனைத்தையும் தழுவும் அவ்வானந்தம் அசைக்கமுடியாத பூரிப்புடையது.

இந்த ஆனந்தம் ஆத்மானந்தம்.

ஆத்மா அனைத்திலும் உள்ள அதன் ஆத்மா.

நம் பார்வை சாமான்யமானது.

அது மேலெழுந்த பார்வை.

அதனால் ஆனந்தம் மறைந்துள்ளது, ஆழத்தில் உள்ளது, கனத்தது.

ரூபங்கட்குரிய சட்டம், அனுபவத்திற்கும் உண்டு.

சந்தோஷம், வலி, பராமுகம் ஆகியவை அனுபவங்கள்.

அவை மறைந்து, கனத்து, ஆழ்ந்துறையும்.

பொருள் உயிரோடு இருப்பது அனுபவத்தால். அனுபவம் நிர்ப்பந்திக்கும்.

அனுபவத்திற்காக மனிதன் உயிரைக் கையில் பிடித்துக்கொண்டு இருக்கிறான்.

அவனை மீறி ஆட்கொள்ளும் திறனுடையவை அனுபவம்.

தன்னைக் காப்பாற்றிக் கொள்ளும் உயிரின் உணர்ச்சி.

ஜடம் அழியாமலிருப்பதும் அதனால்.

மனம் அதை அமரத்துவமாக அறிகிறது.

ரூபம் பெற்ற உயிர் உள்ள இடமெல்லாம் இது உள்ளது.

மனிதனுடைய வளரும் பருவங்களிலெல்லாம் அது உள்ளது.

தற்கொலை இதன் தலைகீழ் மாறிய ரூபம்.

அது ஏதோ ஒரு சமயம் எழுவது.

வாழ்வின் உயர்ந்த நிலைக்குரிய கவர்ச்சி.

வாழ்வு என்பது ஆனந்தம்.

ஆனந்தம் வாழ்வின் இரகஸ்யம்.

ஆனந்தம் பிறப்பின் மூலம்.

Delight is the cause and meaning of life.

Delight is the end of birth.

Creation ceases into Delight.

All existences are born from Ananda.

They remain in being in Ananda.

They increase in Ananda.

They depart to Ananda.

These are the three essential Page No.101

aspects of Being. Para No. 2

One in reality.

To our mental view they are triune.

They are separable only in appearance.

They are so in the phenomena of the divided consciousness.

The formulae of the old philosophies are divergent.

We are able to put them in the right place.

Thus they unite.

They become one that way.

The age-long controversy ceases.

We can regard world-existence only in its appearance.

We can regard it only in its relation to immutable Existence.

The immutable Existence is pure, infinite, indivisible.

Then we can describe it as Maya.

We can realise it as Maya.

We are entitled to regard it thus.

Maya has an original sense.

It meant a comprehending consciousness.

It is a consciousness that contains.

ஆனந்தம் வாழ்வுக்கு அர்த்தம் தருவது, அதன் காரணம்.

ஆனந்தம் பிறப்பின் முடிவு.

சிருஷ்டி ஆனந்தத்தில் முடிகிறது.

வாழ்வு முழுவதும் ஆனந்தத்தில் பிறந்தது.

வாழ்வுக்கு ஜீவனளிப்பது ஆனந்தம்.

வாழ்வு ஆனந்தத்தால் வளர்கிறது.

வாழ்வு ஆனந்தத்தை முடிவாக அடைகிறது.

சத்புருஷனுக்கு முக்கிய அம்சங்கள் மூன்று.

அவை மூன்றும் உண்மையில் ஒன்றே.

மனம் அவற்றை மூன்றாகக் காண்கிறது.

தோற்றத்தால் அவை பிரிந்து தோன்றும்.

பகுக்கப்பட்ட ஜீவியத்தின் தோற்றம் அது.

பழைய தத்துவங்கள் மாறுபட்டவை.

நாம் அவற்றைத் தொகுத்துக் காணவேண்டும்.

அவை அப்படி ஐக்கியமாகின்றன.

அவ்வகையாக அவை ஒன்றுபடுகின்றன.

பரம்பரையான பிணக்கு முடிவுறுகிறது.

நாம் உலகைத் தோற்றமாகவே காணமுடியும்.

நாம் உலகை அக்ஷரப்பிரம்மத்துடன் தொடர்புகொண்டு காணமுடியும்.

அக்ஷரப்பிரம்மம், அகண்டம், அனந்தம், தூய்மையானது.

நாம் உலகை மாயை என்று கூறலாம்.

நாம் உலகை மாயையாகக் காணலாம்.

நாம் அப்படிக் கருத உரிமையுள்ளது.

மாயைக்கு ஆதியில் வேறு பொருள்.

மாயை எனில் அனைத்தையும் அறிவது எனப் பொருள்.

மாயையின் ஜீவியம் அனைத்தையும் தன்னுட்கொண்டது.

It is formative.

Formative because it embraces, measures and limits.

It is that which outlines.

It measures out.

It moulds forms in the formless.

It psychologises.

It makes the knowable unknowable.

It geometrisises.

It makes the measurable limitless.

Later Maya acquired a pejorative sense.

It meant cunning, fraud, illusion.

It is now in the figure of an enchantment or illusion.

This is the meaning of Maya for the philosophic systems.

World is Maya Page No.101

World is not unreal. Para No.3

Unreality means having no existence.

It may be a dream of the Self.

Then it exists in It as a dream.

It is real to It in the present.

Even though ultimately unreal, now it is real.

We must not say the world is unreal.

Unreality means no eternal existence.

Particular worlds may dissolve.

It may dissolve physically and return mentally.

It may come from manifestation into non-manifestation.

Still Form is eternal; world in itself is eternal.

All are in potential in non-manifestation.

அது சிருஷ்டிக்கவல்லது.

அணைத்து, அளந்து, வரையறை செய்வதால் சிருஷ்டிக்கும்.

மாயையே எல்லையைக் காட்டுவது.

மாயை அளக்கும்.

அரூபத்தினின்று ரூபத்தை உற்பத்தி செய்கிறது மாயை.

உயிர் கொடுக்கும்.

தெரியாததைத் தெரிந்ததாக்கும்.

ரூபம் தரும்.

அளவோடுள்ளதை அளவற்றதாக்கும்.

பிற்காலத்தில் மாயைக்குத் தவறான பொருள் ஏற்பட்டுவிட்டது.

இல்லாதது, திருடு, மோசடி என்று பொருள்.

இல்லாதது, மந்திர சக்தியால் கட்டுண்டது என்ற பொருள் இப்பொழுதுள்ளது.

தத்துவங்களில் அக்கருத்து நிலவுகிறது.

உலகம் மாயை.

உலகம் உண்மையன்று.

உண்மையில்லை எனில் இல்லாததாகும்.

அது பிரம்மத்தின் கனவாக இருக்கலாம்.

அது உண்மை எனில் வாழ்வில் அது கனவாக இருக்குமன்றோ?

இப்பொழுது அதற்கு அது உண்மை.

முடிவாக இல்லை எனினும், இப்பொழுது அது உள்ளது.

உலகம் இல்லை என நாம் கூற முடியாது.

மாயை எனில் நிலையாக இல்லை எனப் பொருள்.

குறிப்பிட்ட லோகங்கள் கரையலாம்.

ஜடமாகக் கரைந்து மனத்தில் எழலாம்.

சிருஷ்டியிருந்து பிரம்மத்திற்குப் போகலாம்.

ரூபம் நிலையானது. உலகமே என்பதும் நிலையானது.

சிருஷ்டிக்கு முன் அனைத்தும் வித்தாக உள்ளது.

From there they return to manifestation.

This is inevitable.

They have an eternal recurrence.

They do not have an eternal persistence.

It is an eternal immutability in sum.

It is equally so in foundation.

It goes with an eternal immutability.

It is so in aspect and aspiration.

People believe in an intuitive perception.

It is a perception that the world appears from That.

It also believes the world returns into It.

It does so perpetually.

We are not sure of this.

A form of the universe can represent to itself.

It can be in eternal Conscious-Being.

A play of the being can be so represented.

It could be in a period of Time.

This is what we believe.

The world is still Maya. Page No.102

It is so because it is not the essential Truth. Para No.4

The essential Truth is of infinite existence.

It is only a creation of self-conscious Being.

It is not a creation in a void.

It is not a creation in nothing.

It is not out of nothing.

It is out of eternal Truth.

It is the eternal Truth of Self-being.

அங்கிருந்து சிருஷ்டிக்கு வருகின்றன.

இது தவிர்க்க முடியாதது.

முடிவில்லாமல் அவை திரும்பத் திரும்ப வருகின்றன.

முடிவற்ற நிலை பெறவில்லை.

முடிவற்ற சலனமற்ற தொகுப்பு அவை.

அடிப்படையில் அவை அதே போலிருக்கின்றன.

அது முடிவற்ற சலனமற்ற நிலை.

அம்சத்திலும், ஆர்வத்திலும் அப்படிப்பட்டவை.

ஞானதிருஷ்டியை மக்கள் நம்புவார்கள்.

பிரம்மத்தினின்று உலகம் எழுகிறது என்பது நோக்கம்.

உலகம் மீண்டும் பிரம்மத்தை அடைகிறது எனவும் நம்புகிறார்கள்.

தொடர்ந்து அதுவே நடக்கிறது.

அது நிச்சயமா என நாமறியோம்.

பிரபஞ்சத்தின் ரூபம் அதைப் பிரதிபலிக்கும்.

அது சத் புருஷனில் காலத்திற்குமிருக்கும்.

லீலையை அது பிரதிபலிக்கும்.

அது காலத்திற்குட்பட்டதாகவுமிருக்கும்.

நாம் இதை நம்புகிறோம்.

உலகம் எப்படியானாலும் மாயை.

அடிப்படையான சத்தியமில்லாததால் அது மாயை.

அனந்தமான வாழ்வு அடிப்படை சத்தியம்.

உலகம் சத்-புருஷனுடைய சிருஷ்டி.

உலகம் சூன்யத்தில் உற்பத்தியாகவில்லை.

இல்லாதது இருப்பதை உற்பத்தி செய்யவில்லை.

இல்லை என்பது உலகை எழுப்பவில்லை.

உலகம் அழியாத சத்தியத்தினின்று எழுகிறது.

உலகம் சத்-புருஷனுடைய நிரந்தரச் சத்தியம்.

Its continent is the essential.

Its origin and substance are essential.

They are real Existence.

Its forms are mutable form of That.

It is a formation to its own conscious perception.

It is determined by its own force.

It is a creative conscious-force.

We may call it illusion.

It is our choice.

It may be the illusion of infinite consciousness.

Our mental sense of subjection can err.

It is incapable.

It may audaciously fling back a shadow.

It could be the shadow of our mental sense.

It may throw the shadow on something greater.

It is greater than Mind.

Therefore it is beyond subjection to falsehood and illusion.

We see the essence and substance.

They are of Existence.

It is not a lie.

Our consciousness is divided.

All errors and deformations are of our consciousness.

Still they represent some truth.

It is a truth of the indivisible existence.

It is self-conscious.

Our world is not the essential truth of That.

We can say that.

It is a phenomenal truth

சாரம் அதன் உள்ளடக்கம்.

அதன் ஆதியும், பொருளும் சாரமானவை.

அதுவே உண்மை.

அதன் ரூபங்கள் பிரம்மத்தின் மாறும் ரூபங்கள்.

அது தன்னையறிவதன் சொந்த ரூபம்.

அது தன் சக்தியால் நிர்ணயிக்கப்படுகிறது.

அது சிருஷ்டித் திறனுள்ள தன்னையறியும் சக்தி.

நாம் இதை மாயை எனலாம்.

அது நம்மிஷ்டம்.

அது அனந்த ஜீவியத்தின் மாயையாக இருக்கலாம்.

மனம் கட்டுப்பட்டதால் தவறு வரலாம்.

அதற்கு முடியாது.

அது அனாவசியமாக ஒரு நிழலைத் தரலாம்.

அது மனத்தின் நிழலாக இருக்கலாம்.

தன்னைவிடப் பெரியதன் மீது நிழல் விழலாம்.

அது மனத்தைவிடப் பெரியது.

அதனால் அது மாயைக்கோ, பொய்க்கோ கட்டுப்படாது.

நாம் பொருளையும் சாரத்தையும் காண்கிறோம்.

அவை சத்.

அது பொய்யில்லை.

நமது ஜீவியம் கண்டம்.

தவறுகளும் குறைகளும் ஜீவியத்தவை.

இருப்பினும் அவை சத்தியத்தின் பிரதிநிதி.

அதுவே ஜீவாத்மாவின் சத்தியம்.

அது தன்னையறிந்தது.

உலகம் பிரம்ம சத்தியமன்று.

நாம் அதைக் கூறலாம்.

உலகம் தோற்றத்தின் சத்தியம்.

It is a truth of Its free multiplicity.

It is of the infinite superficial mutability.

It is not the truth of its Unity.

The Unity is fundamental and immutable.

On the other hand, Page No.102

we can take another look. Para No.5

It is a look at world-existence.

Let us see it in relation to consciousness only.

It can be force of consciousness.

We realise it is a movement of Force.

The Force obeys some secret will.

Or it obeys some necessity.

It is imposed on it by the very existence.

It is the existence of consciousness.

The consciousness possesses and regards it.

It is then the play of Prakriti.

Prakriti is the executive Force.

It plays to satisfy Purusha.

It is a play regarding the Conscious-Being.

It enjoys the Conscious-Being.

It is a play of Purusha reflected.

It is a reflection in the movements of the Force.

Thus it identifies himself with it.

World is a play.

It is a play of the Mother of things.

Mother is moved to cast Herself into forms.

She does so forever into infinite forms.

ஒன்று பலவாகும் தன்மையின் சத்தியம் அது.

மேலெழுந்தவாரியாக அனந்தமான கண்டங்களின் சத்தியம் அது.

அது ஐக்கியத்தின் சத்தியமன்று.

ஐக்கிய அடிப்படை, சலனமற்றது.

மாறாக, நாம் வேறு வகையாகப் பார்க்கலாம்.

அது உலகை நோக்கிய பார்வை.

ஜீவியத்தோடு மட்டும் பொருத்திப் பார்ப்போம்.

அது ஜீவிய சக்தியாக இருக்கலாம்.

சக்தியின் சலனத்தில் நாம் அதை அடையலாம்.

சக்தி இறைவனின் திருவுள்ளம்.

ஒரு சட்டத்தை சக்தி ஏற்கிறது.

வாழ்க்கை அதன்மீது சக்தியைத் திணிக்கிறது.

அது ஜீவியத்தின் ஜீவன்.

ஜீவியம் அதை ஆட்கொண்டு பயன்படுத்துகிறது.

அது பிரகிருதியின் லீலை.

பிரகிருதி உலகை இயக்கும் சக்தி.

புருஷ திருப்திக்கு அது செயல்படும்.

சத்-புருஷனுக்குரிய லீலை அது.

அது சத்-புருஷனை அனுபவிக்கிறது.

புருஷ லீலையின் பிரதிபலிப்பது.

சக்தியின் சலனம் பிரதிபலிப்பது அது.

அவ்விதம் புருஷன் அதனுடன் ஐக்கியமாகிறான்.

உலகம் நாடகம்.

பொருள்களின் தாயின் லீலை அது.

அன்னை தன்னை ரூபமாக வெளிப்படுத்துகிறார்.

எப்பொழுதும் அன்னை தம்மை அனந்த ரூபங்களில் காட்டுகிறார்.

It is an outpouring of experiences.

It is eternal.

We can look at Page No.102

World-Existence differently. Para No. 6

It can be in relation to the self-delight of being.

It is an eternally existing being.

We may regard it as Lila.

We may describe it as Lila.

Lila is a play.

It is the child's joy, the poet's joy.

It is the mechanician's joy of the Soul of things.

The Soul of things is eternally young.

It is perpetual, inexhaustible.

It creates and recreates Himself in Himself.

It does so for the sheer bliss of self-creation.

Self-creation is self-representation.

Himself the play.

Himself the player.

Himself the playground.

There are three generalisations.

They are the play of existence.

It is a play in its relation to the eternal.

The eternal is stable.

It is the immutable Sachchidananda.

They start from three conceptions.

They are Maya, Prakriti, Shakti.

It is our philosophic system.

அனுபவம் பீறிட்டெழுவதாகும் அது.

அது காலத்தைக் கடந்தது.

உலகை நாம் வேறு வகையாகக் காணலாம்.

ஜீவனின் சுய ஆனந்தக் கண்ணோட்டத்தில் அதைக் காணலாம்.

அது என்றும் நிலையான ஜீவன்.

அதை லீலை எனலாம்.

அதை லீலை என விளக்கலாம்.

லீலை என்பது ஆட்டம்.

குழந்தையின் ஆனந்தம், கவியின் ஆனந்தம் போன்றது அது.

கருமானின் ஆனந்தம் ஆத்மாவை அனுபவிப்பது போன்றது.

ஆத்மா அழியாத இளமையுடையது.

நிரந்தரமானது, முடிவற்றது.

அவனை அவனுள் படைத்து, மீண்டும் படைக்கிறது.

சிருஷ்டியின் ஆனந்தத்திற்காக அப்படிச் செய்கிறது.

சுய-சிருஷ்டி சுய பிரதிநிதித்துவம்.

அவனே ஆட்டம்.

அவனே ஆடுபவன்.

அவனே அரங்கம்.

இவை மூன்று சூத்திரங்கள்.

அவை சிருஷ்டியின் விளையாட்டு.

அனந்தனுடன் ஆடும் ஆட்டமது.

அனந்தன் நிலையானவன்.

இது சச்சிதானந்தத்தின் அழியாத ரூபம்.

அவை மூன்று கருத்துகளில் ஆரம்பிக்கின்றன.

அவை மாயை, பிரகிருதி, சக்தி.

அவை நம் நாட்டுத் தத்துவங்கள்.

They are mutually contradictory.

In reality they are perfectly consistent with each other.

They are complementary and necessary.

It is so in their totality.

An integral view of life reveals it.

It is an integral view of the world.

We are part of the world.

It is a view of movement of Force.

It is quite obvious.

We can penetrate that Force.

It is only an appearance.

It is a mutable rhythm.

The rhythm is constant.

It is a creative consciousness casting up.

It projects phenomenal truths.

They are truth of its own being.

It is an infinite and eternal being.

It is a rhythm.

In its essence it is self-representation.

It is the cause and purpose of a play.

It is the play of infinite delight.

It is the delight of being.

It is ever busy.

Its self-representations are innumerable.

This is a triple view.

Or it is a triune view.

It must be the starting point.

All our understanding must begin here.

அவை முன்னுக்குப்பின் முரணானவை.

உண்மையில் அவை சுமுகமானவை.

ஒன்றுக்கு மற்றது அவசியமானது, பொருத்தமானது.

அவற்றின் முழுமையில் அப்படியுள்ளன.

வாழ்வை முழுமையாகக் கண்டால் அது புரியும்.

உலகை முழுமையாகக் கண்டாலும் அது புரியும்.

நாம் உலகின் பகுதி.

இது சலன சக்தியின் பார்வை.

இது தெளிவானது.

நாம் சக்தியை ஊடுருவலாம்.

இது வெறுந்தோற்றம்.

இது மாறக்கூடிய அலையோசை.

அலையோசை நிலையானது.

சிருஷ்டித்திறனுள்ள ஜீவியம் அச்சிடுவது.

இது தோற்றத்தின் சத்தியத்தைக் காட்டுகிறது.

அவை அதன் ஜீவனுடைய சத்தியம்.

அது அனந்தமான, கடந்த ஜீவன்.

அது அலையாக எழும்.

தன்னைத் தனக்குக் காட்டுவது அதன் சாரம்.

அதுவே காரணம், அதுவே இலட்சியம்.

அனந்தமான ஆனந்தத்தின் ஆட்டம் அது.

அது ஜீவனுடைய ஆனந்தம்.

அது எப்பொழுதும் சுறுசுறுப்பானது.

தன்னைத் தனக்குக் காட்டுவது ஏராளம்.

இது மூவகையான பார்வை.

மூன்றான ஒன்று.

இது ஆரம்பம்.

இதிலிருந்தே நாம் புரிந்துகொள்ள முயலவேண்டும்.

That is the understanding of the universe.

There is the delight. Page No.103

It is eternal and immutable. Para No.7

It is the delight of being.

It moves into the delight of becoming.

It is infinite and variable.

It is the root of the whole matter.

We have to conceive of a Being.

It is one indivisible conscious Being.

It is behind all our experiences.

Its delight is inalienable.

It supports the experience.

It is this that effects the movement.

It is a movement of variations.

It is a variation of pleasure, pain and indifference.

They are our sensational existence.

That is our real self.

The mental being is subject to the triple vibration.

It is only our representation of our real self.

The mental being is put in front.

It is for the purposes of sensational experience.

It is a first rhythm of our consciousness.

Our consciousness is divided.

It is the response of our consciousness.

It is a reaction too.

Our contact with the universe is multiple.

Contact creates response.

அது பிரபஞ்சத்தை அறிவதாகும்.

ஆனந்தம் இருக்கிறது.

அது சலனமற்ற அழியாத ஆனந்தம்.

அது சச்சிதானந்தம்.

அது பிரகிருதியின் ஆனந்தமாகிறது.

அது அனந்தம், ஆயிரம் ரூபம் கொண்டது.

அதுவே முழுமுதற் காரணம்.

நாம் ஜீவனை மனத்திலிருத்த வேண்டும்.

அது அகண்டம், தன்னையறியும் ஜீவன்.

நம் அனுபவத்திற்குப் பின்னாலுள்ளது அந்த ஜீவன்.

அந்த ஆனந்தம் நீங்காதது.

அது அனுபவத்தை ஆதரிக்கிறது.

இது சலனத்தை உற்பத்தி செய்கிறது.

சலனம் மாற்றங்களை உற்பத்தி செய்யும்.

சந்தோஷம், வலி, பராமுகம் என அவை மாறித் தோன்றும்.

நமது உணர்ச்சிமயமான வாழ்வு அது.

அதுவே நம் உண்மையான ஜீவன்.

இவ் மூவகை அனுபவத்திற்குட்பட்டது மனம்.

நமது உண்மையான ஜீவனை இது பிரதிபலிக்கிறது.

மனத்தை முன் வைக்கிறோம்.

உணர்வான அனுபவத்திற்காக ஏற்பட்டது இது.

நம் ஜீவியத்தின் முதலலை அது.

நமது ஜீவியம் கண்டம்.

நமது ஜீவியத்திற்குரிய பதிலாகும்.

இது எதிர்ப்புமாகும்.

நாம் பிரபஞ்சத்தைப் பல்வேறு இடங்களில் சந்திக்கிறோம்.

தொடர்பு பதிலெழுப்பும்.

It is an imperfect response.

It is a tangled and discordant rhythm.

It is a preparation.

It is a prelude.

The play of the conscious Being in us is full.

It is unified.

Our symphony is true and perfect.

This is not that.

We can enter into sympathy with One.

We can do so in all variations.

We can attune ourselves to it.

It is the absolute and universal diapason.

We can be aware of that too.

This view has certain consequences. Page No.104

They inevitably impose themselves. Para No.8

In our depths we are that One.

It is of first importance.

There is a reality of our being.

There we are the indivisible All-Consciousness.

Therefore we are the inalienable All-Bliss.

Our sensational experience has another disposition.

They are three vibrations.

They are pain, pleasure and indifference.

It is only a superficial arrangement.

It is created by the limited part of ourselves.

That part is uppermost in our waking consciousness.

Behind these must be something in us.

பதில் குறையுடையது.

சிக்கலான அலையோசையின் பிணக்கு.

இது தயாரிப்பு.

இது ஆரம்பம்.

சத்புருஷனின் லீலை நம்முள் முழுமையானது.

அது ஒன்றுபட்டது.

நமது இசை உண்மை, குறையற்றது.

இது அது அன்று.

நாம் ஏகனுடன் உணர்வால் இணையலாம்.

இதை ஆயிரம் வகையாகச் செய்யலாம்.

நாம் இதனுடன் இசைவாகச் செயல்படலாம்.

இது பிரபஞ்ச பிரம்ம ரூபம்.

நாம் அதையும் அறியலாம்.

இக்கருத்திற்குச் சில பலன்களுண்டு.

இப்பலன்கள் தவிர்க்க முடியாமல் நிர்ப்பந்தம் செய்யும்.

ஆழத்தால் நாம் ஏகன் எனும் இறைவன்.

இது முக்கியம் வாய்ந்தது.

நமது ஜீவனுடைய சத்தியம் இது.

அங்கு நாம் அகண்ட ஜீவியம்.

அதனால் நாம் நீங்காத ஆனந்தம்.

நம் உணர்வின் அனுபவம் வேறு.

அவை மூன்று.

வலி, சந்தோஷம், பராமுகம் அவை.

இது மேலெழுந்த நிலை.

நம்மில் பகுதியான கரணத்தால் இது ஏற்படுத்தப்பட்டது.

அப்பகுதி நமது விழிப்பில் மேலோங்கியுள்ளது.

இவற்றின் பின்னால் நம்முள் ஒன்றிருக்க வேண்டும்.

It is much vaster, truer, profounder.

It is deeper than the superficial consciousness.

That takes delight in all experiences.

It is impartial.

It is a delight that secretly supports.

It supports the superficial mental being.

It enables us to preserve through all labours.

The movement in the Becoming is agitated.

It suffers and undergoes ordeals.

We are on the surface.

It is only a trembling ray.

We call it ourselves.

Behind is the vast subconscient.

The vast superconscient too is behind.

Both profit by all the surface experiences.

They impose them on the external self.

It is a sensitive covering to the contacts of the world.

The external self is thus exposed.

It is veiled.

It receives these contacts.

It assimilates them into values.

They are values of experience.

The experiences are truer, profounder and creative.

They are mastering experiences too.

Out of its depths, it returns them to the surface.

They come in forms of strength, character and knowledge.

They come as impulsions too.

The roots of those impulsions are mysterious to us.

அது அகன்றது, சத்தியமானது, கனமானது.

மேலெழுந்த ஜீவியத்தைவிட அது ஆழத்திலுள்ளது.

எல்லா அனுபவங்களையும் அது அனுபவிக்கின்றது.

அது பாரபட்சமற்றது.

அந்த ஆனந்தம் இரகஸ்ய ஆதரவு.

மேலெழுந்த மனத்திற்கு அது ஆதரவளிக்கிறது.

நம் உழைப்பைத் தாங்கும் சக்தியை அது அளிக்கிறது.

பிரகிருதியின் சலனம் படபடக்கும்.

அது துன்பப்பட்டு, வேதனையை அனுபவிக்கிறது.

நாம் மேலெழுந்தவாரியாக இருக்கிறோம்.

அது ஓர் இழை, அதிர்வான இழை.

நாம் அதை நாம் என நினைக்கிறோம்.

அதன்பின் ஆழ்ந்த மனமுண்டு.

பரமாத்மாவும் நம் பின் உள்ளது.

மேலெழுந்த அனுபவத்தை இரண்டும் பெறுகின்றன.

புறவாழ்வை அவை கட்டுப்படுத்துகின்றன.

உலகத் தொடர்பின் மீதுள்ள உணர்வுமயமான போர்வை அது.

புறவாழ்வு அப்படி ஆதரவற்றுள்ளது.

அது திரையிடப்பட்டுள்ளது.

தொடர்புகளை அது பெறுகின்றது.

தொடர்பின் பலனை அது கிரகித்துக்கொள்கிறது.

அவை அனுபவத்தின் பண்புகள்.

அனுபவங்கள் உண்மையானவை, ஆழமானவை, படைக்கவல்லவை.

அவை நம்மை மீறி ஆட்கொள்ளும் அனுபவங்கள்.

ஆழத்தினின்று அவை மேலே வருகின்றன.

அவை பலம், சுபாவம், ஞானம் ஆகிய ரூபங்களில் வருகின்றன.

அவை உந்துதல்களாக வரும்.

அந்த வேகத்தின் வேர் நமக்குப் புதிர்.

It is so to our minds.

Our mind moves and quivers on the surface.

The mind has not learned to concentrate itself in the depths.

Nor does it live there.

Our life is ordinary. Page No.104

The truth is hidden from us. Para No.9

Or it is only dimly glimpsed at times.

Or it is imperfectly held or conceived.

There is the presence within us.

We will infallibly awaken to it.

For that we must learn to live within ourselves.

It is our more real self.

It smiles at our pleasures and pains.

We do so at the error and passion of a little child.

We can go back into ourselves.

We can identify ourselves with the radiant penumbra of the

Divine.

It is not an identification with our superficial experience.

Then we can live in that attitude.

It is an attitude towards contacts of the world.

Thus we can stand back in our consciousness.

We stand back, thus, from our pleasures and pains of the body.

They are of the vital being and mind.

They can be possessed as experiences.

Their nature is superficial.

It does not touch our core.

Our core is our real being.

மனம் அப்படியிருக்கிறது.

மனம் மேலே சஞ்சாரம் செய்து அதிர்கிறது.

மனம் ஆழத்தில் உறைய அறியவில்லை.

ஆழத்தில் அது நிலையாக இருப்பதில்லை.

வாழ்வு சாதாரணமானது.

சத்தியம் ஒளிந்துள்ளது.

ஏதோ ஒரு சமயம் மங்கலாகத் தெரிகிறது.

அரைகுறையாகப் புரிகிறது.

ஆண்டவன் உள்ளேயிருக்கிறான்.

தவறாமல் நாம் அதையறியலாம்.

அதற்கு நாம் உள்ளே வாழ அறியவேண்டும்.

அது நம் உண்மையான ஜீவன்.

நம் இன்பதுன்பங்களைக் கண்டு அது கேலியாக நகைக்கின்றது.

இது குழந்தையின் ஆர்வம், இடறி விழுவதை நாம் காண்பது போன்றது.

நாம் உள்ளே போகலாம்.

பிரகாசமான நிழலுடன் நாம் ஐக்யமாகலாம். அது இறைவன்.

அது நம் மேல்மனத்தோடுடைய ஐக்யமன்று.

அப்படியானால் நாம் அந்நோக்கத்தை ஏற்கலாம்.

உலகத்துடன் வாழும் நோக்கமாகும் அது.

நாம் நம் ஜீவியத்தில் இருக்கலாம்.

நம் இன்ப துன்பங்களினின்று அப்படி விலகி நிற்கலாம்.

அவன் நம் மனத்திற்கும் வாழ்விற்கும் உரியவன்.

அவற்றை நாம் அனுபவமாகப் பெறலாம்.

நம் சுபாவம் மேலே உள்ளது.

அது நம்மை உள்ளே தொடுவதில்லை.

நம் உண்மையான ஆத்மா உள்ளேயுள்ளது.

Sanskrit terms are entirely expressive.

There is anandamaya behind manomaya.

It is a vast Bliss-Self behind the limited mental self.

The mental self is only a shadowy image.

It is a disturbed reflection of the Bliss-Self.

We have a truth.

It lies within.

It is not on the surface.

Pleasure, pain and indifference Page No.105

is a triple vibration. Para No.10

It is superficial.

This is an arrangement of our evolution.

Our evolution is imperfect.

It can have no absoluteness.

It can have no necessity.

We are habit bound.

There is the habit of pain or pleasure.

We are obliged to this habit.

There is no real obligation about response.

A particular contact does not compel a particular response.

A particular habit gives pain or pleasure.

The recipient has that as a constant relation.

Such a contact is established.

It is done by nature.

We can give an opposite response to the habit.

We are capable of it.

We can feel pleasure where we used to have pain.

சமஸ்கிருதச் சொற்கள் அர்த்தபுஷ்டியுள்ளவை.

மனோமயத்தின் பின் ஆனந்தமயம் என சமஸ்கிருதம் கூறுகிறது.

மனத்தின் பின் ஆனந்தம் உள்ளது.

மனம் நிழல் போன்றது.

மனம் ஆனந்தமயம் சிதறியதால் ஏற்பட்டது.

சத்தியம் உண்டு.

அது உள்ளேயுள்ளது.

அது மேலேயில்லை.

சந்தோஷம், வலி, பராமுகம் ஆகியவை மூன்று உணர்வுகள்.

அவை மேலெழுந்தவாரியானவை.

இது நம் பரிணாமத்திற்குரிய ஏற்பாடு.

நம் பரிணாமம் குறையுடையது.

அதற்குப் பூரணமில்லை.

அதற்கு அவசியமில்லை.

நாம் பழக்கத்திற்கு அடிமைப்பட்டவர்கள்.

வலியோ, சந்தோஷமோ நமக்குப் பழக்கம்.

இப்பழக்கங்கள் நம்மை ஆட்கொள்ளும்.

நாம் அவ்வுணர்வை அனுபவிக்கவேண்டும் என்ற கட்டாயமில்லை.

ஒரு குறிப்பிட்ட செயலுக்கு ஒரு குறிப்பிட்ட உணர்வு என்ற நிர்ப்பந்தம் இல்லை.

ஒரு குறிப்பிட்ட செயல் வலியையோ,சந்தோஷத்தையோ தரலாம்.

அனுபவிப்பவருக்கு அது நிரந்தரமானது.

அத்தொடர்பு நிலையானது.

இது இயற்கைக்குரியது.

நாம் பழக்கத்திற்கு எதிரானதை உணரலாம்.

அது நம்மால் முடியும்.

நாம் வலிபட்ட இடத்தில் சந்தோஷம் அனுபவிக்க முடியும்.

We can do the opposite too.

The Bliss-Self in us has inalienable delight.

It is its constant experience.

It is our true, vast Self.

Our superficial being feels pain or pleasure.

It responds with indifference too.

It is a mechanical reaction.

We can accustom this being to feel Delight.

This is a great conquest.

It is a deeper self-possession.

This self-possession is complete.

It is better than a glad detachment.

Our surface has the habitual reaction.

Detachment is acceptance without subjection.

It is a free acquiescence in imperfect values of experience.

This is a conversion of the imperfect into the perfect, false into

true.

Mental being experiences dualities.

Spiritual delight replaces the dualities.

Reactions are pure habitual reality. Page No.105

Pleasure and pain are such habits. Para No.11

They are the things of the mind.

It is not difficult to perceive this truth.

There is the nervous being in us.

There is a fixedness in us.

It is a false impression of absoluteness in these things.

The nervous being is accustomed to this falsehood.

நாம் எதிரானதையும் செய்யலாம்.

நம் ஆனந்த-ஆத்மாவுக்கு நீங்காத இன்பமுண்டு.

ஆனந்தம் அதன் மாறாத அனுபவம்.

அது நம் உண்மையான பரந்த ஆத்மா.

மேலெழுந்த நம் மனம் வலி, சந்தோஷத்தை அனுபவிக்கிறது.

அதனால் பராமுகமாகவுமிருக்க முடியும்.

இது இயல்பாக நடப்பது.

நம் ஜீவன் ஆனந்தமனுபவிப்பது நமக்குப் பழக்கமாகலாம்.

இது நடந்தால் பெரு வெற்றி.

இது ஆழ்ந்த சுய ஆட்சி.

இவ்வகையாகச் சுய ஆட்சி பூரணம் பெறுகிறது.

சந்தோஷமாக விலகியிருப்பதைவிட இது பெரியது.

நமது மேல் மனம் பழக்கத்திற்கு உட்பட்டது.

விலகியிருப்பது அடிமைப்படாமல் ஏற்பது.

குறையான அனுபவத்தை விரும்பி ஏற்பதாகும் அது.

நாம் சொல்வது குறையை நிறையாக்குவதாகும், பொய்யை மெய்

ஆக்குவதாகும்.

மனம் இரட்டைகளை அறியும்.

ஆன்மீக ஆனந்தம் இரட்டைகளை உணர்வதை மாற்றவல்லது.

எரிச்சல் பழக்கத்தால் வருவது.

சந்தோஷமும், வலியும் அப்படிப்பட்டவை.

அவை மனத்திற்குரியவை.

இவ்வுண்மையை அறியமுடியும்.

நம்முள் உணர்ச்சி மண்டலம் உண்டு.

நம் பழக்கங்கள் உறுதியானவை.

இவை மாறாதவை என நாம் தவறாக நினைக்கிறோம்.

நரம்பு மண்டலம் இப்பொய்யை நம்புகிறது.

There are pleasant things to the nervous being.

They are victory, success, honour, good fortune, etc.

To it, it is absolute.

They must produce joy as sugar is sweet.

There are unpleasant things to the nervous being.

They are unpleasant in themselves, absolutely.

They are defeat, failure, disappointment, disgrace, evil fortune.

They must produce grief as wormwood is bitter.

These are facts, normal to it.

To vary them is departure from fact, abnormal, morbid.

The nervous being is enslaved to habit.

It is a device of nature.

Nature desires constancy of reaction.

It desires sameness of experience.

It seeks a settled scheme of man's relations to life.

The mental being is free.

Nature has devised the mental being for variation.

Nature seeks flexibility through the mental being.

Mental being brings change and progress.

Its subjection is by choice.

It can choose to dwell in our mental habit.

For this it allows itself to be dominated by the nervous being.

The mental being is not bound to habits.

It need not grieve by defeat, disgrace, loss.

It can meet them with a perfect indifference.

It can do so with perfect gladness.

Man can refuse to be dominated by his nerves and body.

The more he refuses, the greater is his freedom.

உணர்வு இனிமையாக இரசிப்பவையுண்டு.

வெற்றி, ஜெயம், மரியாதை, அதிர்ஷ்டம் என்பவையுண்டு.

நமக்கு இவை முடிவானவை.

சர்க்கரை இனிப்பதுபோல் அவை சந்தோஷம் தரும்.

உணர்வை உறுத்துபவையுண்டு.

அவை உண்மையிலேயே உறுத்துபவை.

தோல்வி, நஷ்டம், ஏமாற்றம், அவமானம், தரித்திரம் போன்றவை அவை.

விளக்கெண்ணெய் கசப்பதைப்போல் அவை வருத்தம் தரும்.

இவை உண்மையென உணர்வு அறிகிறது.

இவையில்லை என்பது உண்மையைப் பொய் என்பதாகும்.

உணர்வு பழக்கத்தால் செயல்படுவது.

இது இயற்கையின் உபாயம்.

இயற்கைக்குப் பழக்கம் மாறக்கூடாது.

அனுபவம் அதேபோருப்பது அதற்கு அவசியம்.

வாழ்வு வழக்கத்திற்குரியது என்பது இயற்கையின் இயல்பு.

மனம் சுதந்திரமானது.

பல்வேறு அனுபவங்களைப் பெற இயற்கை மனத்தை ஏற்படுத்தியுள்ளது.

மனத்தின்மூலம் இயற்கை மாற்றங்களை நாடுகிறது.

மனம் மாற்றங்களையும், முன்னேற்றங்களையும் தரும்.

பழக்கத்தை ஏற்பது நம் இஷ்டம்.

ஒரு பழக்கத்தை மனம் முடிவாக ஏற்கலாம்.

அதற்காக மனம் உணர்வுக்கு அடிமையாகிறது.

மனம் பழக்கத்தை ஏற்கும் நிர்ப்பந்தமில்லை.

தோல்வி, அவமானம், நஷ்டம் அதற்குப் பொருட்டன்று.

அவற்றை மனம் அசையாமல் ஏற்கலாம்.

சந்தோஷமாகவும் ஏற்கலாம்.

உடலுக்கோ, உணர்வுக்கோ மனிதன் அடிமையில்லை.

மறுப்பிற்குரிய சுதந்திரம் உண்டு

He is now implicated in his vital, physical parts.

That makes him a slave to external touches.

Refusing to be so dominated, he becomes the master.

He becomes the master of his own responses.

He responds to the world's touches as he likes.

This is a universal truth. Page No.105

It is difficult to see it in pain or pleasure. Para No.12

It is so because the nerves dominate here.

They are dominated by external pressure.

It is that centre and seat.

Still, we can see the truth.

We see it as a fact.

The same physical contact can be pleasurable or painful.

This is according to habit.

It is not in different individuals.

It is in the same individual.

But the conditions are different.

Maybe they are different stages of development.

There are conditions of torture.

Maybe they are conditions of suffering.

In great excitement this torture is not felt.

Highly exalted conditions achieve that.

They are physically indifferent to pain.

They are unconscious of pain.

Sometimes the nerves are able to reassert themselves.

They remind the mentality of its habit.

Then the suffering returns.

மனிதன் உடலாலும், உணர்வாலும் சிக்கல் உள்ளான்.

அது மனிதனைப் புற உலகின் அடிமையாக்கும்.

புற ஸ்பர்சத்தை மறுத்தால் மனிதனுக்கு விடுதலையுண்டு.

தான் எதைச் செய்யவேண்டும் என்பதைத் தானே நிர்ணயிப்பான்.

தான் விரும்புமாறு உலகைச் சந்திக்கும் உரிமை அவனுக்குண்டு.

இது பிரபஞ்ச உண்மை.

இவ்வுண்மையை வலியிலோ, சந்தோஷத்திலோ காண்பது கடினம்.

நரம்பின் ஆட்சியிருப்பதால் அது முடியாது.

புற வற்புறுத்தல் அவை.

அதுவே மையம், உயிர்நாடி.

இருப்பினும் உண்மை தெரியும்.

நாம் அதை உண்மையாகக் காண்கிறோம்.

ஒரே அனுபவம் சந்தோஷமாகவோ,வலியாகவோ இருக்கலாம்.

இது பழக்கம்.

மற்றவர் அனுபவத்தில்லை.

ஒருவர் அனுபவத்திலே இதைக் காணலாம்.

ஆனால் சந்தர்ப்பம் மாறும்.

சந்தர்ப்பம் வெவ்வேறு நிலைகளைக் குறிக்கும்.

அவை நல்ல சந்தர்ப்பங்களாக இருக்கும்.

துன்பமான சந்தர்ப்பங்களாக அவையிருக்கலாம்.

சித்ரவதையையறியாத தீவிரம் உண்டு.

உணர்வின் உயர்ந்த நிலைக்குரியது அம்மனநிலை.

அந்நிலையில் வலி என்பதை உடல் உணராது.

வலி எடுப்பதையேஅவர்அறியார்.

சில சமயங்களில் நரம்பு வலியை அறிய வற்புறுத்தும்.

உணர்வு அறிவுக்கு வலியை நினைவூட்டும்.

அப்பொழுது வலி வரும்.

This is a return to the habit.

This is not inevitable.

It is only habitual.

Hypnosis explains this.

The hypnotised subject is prevented from feeling the pain.

He does not feel the pain of a wound or puncture.

That is so in the hypnotised abnormal state.

He can be free from pain even when awakened.

This too can be prevented.

The reason for this is simple.

The hypnotiser suspends the waking consciousness.

It is habitual.

It is a slave of nervous habits.

He appeals to the mental being in the subliminal.

It is in the depths.

The inner mental being is the master of the nerves and body.

This freedom is abnormal and is by hypnosis.

This is not a true possession.

It is by an alien will.

It can be won by one's own will.

The victory can be complete or partial.

It is a victory of the mental being over the nervous reactions.

Pain of mind and body is a Page No.107

device of Nature. Para No.13

It is a device of Force in her works.

Hers is an upward evolution.

This device is to subserve an end.

இது பழக்கத்தை மீண்டும் நாடுவது.

இது தவிர்க்க முடியாததில்லை.

இது பழக்கம்.

மந்திரவாதியின் மயக்கம் இதை விளக்கும்.

மயக்கமுற்றவன் வலியை உணர்வதை மந்திரம் தடுக்கும்.

காயம்,அறுத்ததசையின்வலியை

அவன்உணர்வதில்லை.

மயக்கமுற்ற நேரத்தில் இது நடக்கும்.

எழுந்தபிறகும் வலி தெரியாமலிருக்கும்.

அதையும் தடுக்கலாம்.

காரணம் எளிது.

விழிப்பை மயக்கம் ரத்து செய்கிறது.

அது பழக்கம்.

உணர்வின் அடிமை மனிதன்.

மந்திரவாதி அடிமனத்தை அழைக்கிறான்.

அடிமனம் ஆழத்திலுள்ளது.

உள்மனம் உணர்வின் அதிகாரி.

மந்திரத்தில் அறியாத வலி இல்லாதது, அது மந்திர சக்தி.

அது உண்மையான சுதந்திரமில்லை.

புறச் சக்தி செயல்படுவது அது.

நாமே அதைப் பெறலாம்.

வெற்றி முழுமையாகவோ, பகுதியாகவோ இருக்கும்.

உணர்ச்சியை மனம் வெல்வது அந்நிலை.

மனத்திற்கும் உடலுக்கும் உள்ள வலி இயற்கையின் உபாயம்.

இயற்கை தன் வேலையைச் செய்ய சக்தியைப் பயன்படுத்தும் உபாயமிது.

இது மேல் நோக்கிப் போகும் பரிணாமம்.

இந்த உபாயம் ஓர் இலட்சியத்தைப் பூர்த்தி செய்யும்.

It is an end in a definite transition.

The world is a play.

It is a play from the view of the individual.

It is a play and complex shock.

It is a complex shock of multitudinous forces.

The individual is a limited constructed being.

He has a limited amount of force.

It is exposed to numberless shocks.

They may wound, maim, break up or disintegrate.

They do so to the construction which he calls himself.

Pain is a recoil.

It is in the nature of a nervous recoil.

It is also a physical recoil.

It recoils from a dangerous or harmful contact.

The Upanishad calls it Jugupsa.

It means shrinking of the limited being.

It shrinks from what is not itself.

It does so from what is not sympathetic.

It shrinks from what is not in harmony with itself.

It is its impulse of self-defence against 'others'.

It is an indication by Nature.

It indicates what is to be avoided.

It is to be avoided only from its point of view.

It must be remedied, if it cannot avoid.

Ours is a purely physical world.

It does not come into being in our world.

For that to enter, life must enter into it.

இது நிலையான மாற்றத்தின் முடிவு.

உலகம் ஒரு நாடகம்.

அது மனித நோக்கத்திற்குரிய நாடகம்.

அது நாடகம், சிக்கலான அதிர்ச்சி.

பல்வேறு சக்திகளின் மோதலால் ஏற்படும் சிக்கலான அதிர்ச்சி.

மனிதன் சிறியவன், தன்னைத் தானே சீர் செய்தவன்.

அவனுடைய சக்திக்கு அளவுண்டு.

அச்சக்தி பல மோதல்களைச் சந்திக்கும்.

அவை எலும்பை முறிக்கும், காயப்படுத்தும், உறுப்புகளை வெட்டும் அல்லது

அழிக்கும்.

எல்லாம் தன் சுபாவத்திற்கேற்ப அவன் செய்துகொள்கிறான்.

வலி என்பது பின்வாங்குவது.

உணர்வு தாங்கமுடியாமல் ஓடிப்போவது வலி.

உடலே அதுபோல் ஓடும்.

பயங்கரத்தை விலக்க, தொந்தரவை விலக்க மனிதன் ஓடி ஒளிவான்.

உபநிஷதம் அதை ஜுகூப்ஸா என்கிறது.

சிறிய ஜந்து பயந்து ஒளிவது எனப் பொருள்.

தன்னிலிருந்து மாறுபட்டதிலிருந்து அது விலகுகிறது.

தன்மீது அனுதாபமற்றவரைவிட்டு விலகுகிறது.

தன்னுடன் சுமுகமற்றவரைவிட்டு விலகுகிறது.

தன்னைப் பிறரிடமிருந்து காப்பாற்றும் சுபாவமது.

அது இயற்கை சுட்டிக்காட்டுவதாகும்.

எதை விலக்கவேண்டும் என அது கூறுகிறது.

இக்கண்ணோட்டத்தினின்றே அதை விலக்க வேண்டும்.

விலக்க முடியாவிட்டால், அதை மாற்றவேண்டும்.

நாம் வாழும் உலகம் ஜட உலகம்.

அது உலகினுள் வருவதில்லை.

அது உள்ளே வர, வாழ்வு அதனுள் நுழையவேண்டும்.

Till then mechanical methods are sufficient.

The office of suffering begins with life.

Life is frail.

It imperfectly possesses Matter.

When life enters, suffering begins.

Suffering grows with the growth of Mind in life.

Suffering continues as long as Mind is bound.

Mind is bound in the life and body which it uses.

Mind depends on them.

It depends on them for its knowledge and action.

It is subjected to their limitations.

It is subject to the egoistic impulses and aims.

They are born out of those limitations.

Mind is capable of being free.

It can be unegoistic.

It can be in harmony with all other beings.

It can be in harmony with universal forces.

Then the use of suffering diminishes.

Its rationale must then finally cease to be.

After that it can continue as atavism of Nature.

It is an atavism that has survived its use.

It is the persistence of the lower in the higher.

It does so because the higher organisation is imperfect.

It will be eventually eliminated.

It will be eliminated by a conquest.

It is destined.

It is a conquest of the soul over Matter.

It is a conquest over the egoistic limitation in Mind.

அதுவரை ஜடமான முறைகள் போதும்.

வலி வாழ்வில் ஆரம்பிக்கிறது.

வாழ்வு எளியது.

அதனால் ஜடத்தை வலுவாகப் பற்ற முடியவில்லை.

வாழ்வு வந்தால், வலி வருகிறது.

வாழ்வில் மனம் வளர்ந்தால் வலி வளரும்.

மனம் கட்டுண்டவரை வலி தொடரும்.

தான் பயன்படுத்தும் உடலுக்கும், வாழ்வுக்கும் மனம் கட்டுப்பட்டது.

மனம் அவற்றை நம்பி வாழ்கிறது.

அறிவுக்கும் செயலுக்கும் மனம் அவற்றை நம்புகிறது.

மனம் அவற்றின் சுருக்கத்திற்குட்பட்டது.

அவை அகந்தையின் நோக்கத்திற்கும் உணர்வுக்கும் உட்பட்டது.

இந்த வரையறைக்குள் அவை கட்டுப்பட்டுப் பிறந்தவை.

மனம் சுதந்திரமாக இருக்கவல்லது.

மனத்தால் அகந்தையில்லாமலிருக்க முடியும்.

மனம் மற்றவற்றுடன் சுமுகமாக இருக்கவல்லது.

மனம் பிரபஞ்ச சக்திகளுடன் சுமுகமாக இருக்கும்.

அப்பொழுது வலிக்குப் பயனில்லை.

வலி இருப்பதற்கு அதன்பின் காரணமில்லை.

இயற்கையில் எஞ்சியதாக வலி இருக்கலாம்.

தன் கடமை முடிந்தபின் ஜீவனற்று வாழலாம்.

சிறியது பெரியதில் தொடர்ந்திருப்பதாகும்.

பெரியதின் குறையால் சிறியது வாழ்கிறது.

நாளடைவில் அது விலக்கப்படும்.

வலி விலக்கப்படுவது வெற்றி.

விலக்கப்படுவது உறுதி.

ஜடத்தை ஆத்மா வென்றதின் அடையாளமிது.

மனம் அகந்தைக்குட்பட்டதிலிருந்து விடுபட்ட வெற்றியிது.

This elimination is possible. Page No.108

Pain and pleasure are currents of delight. Para No.14

It is a delight of existence.

Pain is a perverse current.

Pleasure is imperfect.

But still they are currents of delight.

There is a reason for this imperfection and perversion.

It is the self-division of being.

The division is in the consciousness of the being.

It is done by Maya.

Maya measures and limits.

An egoistic reception is the consequence.

It is a piecemeal reception.

It is a reception by the individual.

It should be a universal reception.

There is a sap of things.

It is the essence.

It is called by the Sanskrit term rasa.

It is the taste of things too.

All things carry this rasa in them.

All contacts reveal the rasa.

The universal soul knows this.

We are incapable of seizing the essence.

We do not seek this essence, Rasa.

Rasa is the essence of the thing in its contact.

We see how our desires are affected.

We know how our fears are touched.

We know our cravings, shrinkings, grief and pain.

வலியை விலக்கலாம்.

வலியும், சந்தோஷமும் ஆனந்தத்தின் அலைகள்.

அது சச்சிதானந்தம்.

வலி குதர்க்கமான உணர்வு.

சந்தோஷம் குறையான ஆனந்தம்.

இரண்டும் ஆனந்தத்தின் வெளிப்பாடுகள்.

இக்குறைக்கும், குதர்க்கத்திற்கும் காரணமுண்டு.

ஜீவன் கண்டமானதே காரணம்.

ஜீவனின் ஜீவியத்தில் இப்பிரிவினை உள்ளது.

இது மாயையின் செயல்.

மாயை அளந்து வரையறுக்கிறது.

இதன் விளைவாக அகந்தை ஏற்படுகிறது.

இது கண்டமான வாழ்வு.

இது மனித வாழ்வு.

இது பிரபஞ்ச வாழ்வாக வேண்டும்.

பொருள்களுக்கு ரஸமுண்டு.

அது சாரம்.

சமஸ்கிருதம் அதை ரஸம் என்கிறது.

அது பொருள்களின் ருசி.

எல்லாப் பொருள்களுக்கும் இந்த ரஸம் உண்டு.

எல்லா ஸ்பர்சங்களும் இந்த ரஸத்தை வெளிப்படுத்துகின்றன.

பிரபஞ்ச ஆத்மா இதையறியும்.

நம்மால் சாரத்தைக் கைப்பற்ற முடியவில்லை.

ரஸா என்ற சாரத்தை நாம் தேடுவதில்லை.

ஸ்பர்சத்தின் சாரம் ரஸம்.

நம் ஆசைகள் எப்படி பாதிக்கப்படுகின்றன என நாம் காண்கிறோம்.

நம் பயம் என்னாகிறது என நாம் அறிவோம்.

நம் ஆசை, வேகம், சுருக்கம், வருத்தம், வலி, ஆகியவற்றை நாம் அறிவோம்.

We know how they suffer.

Our pleasure is imperfect and transient.

We have a blank inability to seize the essence.

We can be entirely detached in our mind.

In our hearts too we can be detached.

We could be disinterested in the mind.

We can impose that detachment on the nervous being.

It can eliminate the imperfect forms.

Even perversity too can thus be eliminated.

There is the true essential taste of things.

It is the inalienable delight of things.

It is found in all variations.

Then, it will be within our reach.

Art and poetry know of this reception.

It is a universal delight of aesthetic reception.

The sorrowful has this Rasa.

We can enjoy it in the terrible.

Even in the horrible and repellent it is there.

Detachment enables us to think of the essence.

Our disinterest makes us forget ourselves.

We forget our self-defence too.

Therefore we can enjoy the rasa.

The pure delight is supramental.

It is supra aesthetic.

Aesthetic reception is not precise.

It is not a precise image of the delight.

Nor is it a reflection of the rasa.

The supramental would eliminate the sorrow.

அவை எப்படி வதைகின்றன என நாம் அறிவோம்.

நம் சந்தோஷம் குறையானது, தற்காலிகமானது.

சாரத்தைப் பற்ற நமக்குத் திறமையில்லை.

மனத்தால் நாம் முழுவதும் விலகியிருக்க முடியும்.

உள்ளத்தாலும் நாம் பற்றற்றிருக்க முடியும்.

மனமும் பற்றற்றிருக்கும்.

உணர்வின் பற்றற்ற தன்மையை நாம் அதிகப்படுத்த முடியும்.

அது குறைகளை விலக்கும்.

குதர்க்கமும் அப்படி விலகும்.

உண்மையான சாரமான ருசியுண்டு.

அது நீங்காத ஆனந்தம்.

எல்லா மாற்றங்களிலும் அது உண்டு.

அந்நிலையில் நமக்கு அது எட்டும்.

கலையும், காவியமும் இதையறியும்.

கலைநுகர்வை பிரபஞ்சம் அறிவது இது.

வருத்தத்திற்கு ரஸம் உண்டு.

பயங்கரத்திலும் இதைக் காணலாம்.

விகாரத்திலும், கொடூரத்திலும் இது உண்டு.

விலகியிருந்தால் சாரத்தைப் பற்றிச் சிந்திக்க முடியும்.

பற்றற்ற நிலை நம்மை மெய் மறக்கச் செய்யும்.

நம்மை நாம் காப்பாற்றிக் கொள்ள வேண்டும் என்பதையும் மறப்போம்.

அதனால் ரஸத்தை அனுபவிக்கலாம்.

சுத்த ஆனந்தம் சத்தியஜீவியத்திற்குரியது.

அது கலை நுகர்வைக் கடந்தது.

கலையுணர்வு விவரமானதில்லை.

அது ஆனந்தத்தின் தெளிவான ரூபமில்லை.

அது ரஸத்தையும் பிரதிபலிக்காது.

சத்தியஜீவியம் கவலையைக் கரைக்கும்.

Sorrow, terror, horror, disgust will thus be eliminated.

Their causes too will be eliminated by the supramental.

Aesthetic reception admits the causes.

Aesthetic reception is partial.

It is imperfect.

It represents one stage of the delight.

It is a progressive stage of universal delight.

It is seen in the manifestation.

One part of our nature admits that detachment.

It is a detachment from the egoistic sensation.

We are divided beings.

We see chaos and discord.

Detachment is a universal attitude.

Through it Soul sees harmony and beauty.

Full liberation needs liberation of all parts.

It is universal aesthesis.

It is the universal standpoint of knowledge.

It is a universal detachment of things.

Yet it has sympathy with all.

Nervous and emotional being needs sympathy.

Suffering is a failure of consciousness. Page No.109

It is a failure to meet Para No.15

the shocks of existence.

Consequently we shrink and contract.

Its root is an inequality.

It is due to self-limitation by egoism.

It is the inequality of the receptive and possessing force.

வருத்தம், பயங்கரம், கொடுமை, அருவருப்பு விலகும்.

சத்தியஜீவியம் அதன் வேரையும் அறுக்கும்

கலை ரசனை வேரை அறுக்கவல்லதன்று.

கலையுணர்வு பகுதி.

அது குறையானது.

அது ஆனந்தத்தில் ஒரு நிலை.

பிரபஞ்ச ஆனந்தத்தின் வளரும் கட்டங்களில் அதுவும் ஒன்று.

இதை சிருஷ்டியில் காணலாம்.

நம் சுபாவம் இப்பற்றற்ற நிலையை அடையவல்லது.

இது அகந்தையினின்று விலகுவதாகும்.

நாம் கண்டம்.

குழப்பமும், சச்சரவும் நாம் காண்கிறோம்.

பற்றற்ற நிலை பிரபஞ்சத்திற்குரியது.

அதன்மூலம் ஆத்மா சுமுகத்தையும், அழகையும் காண்கிறது.

முழு விடுதலைக்கு எல்லாப் பகுதிகளும் விடுதலை பெறவேண்டும்.

இது பிரபஞ்ச கலை நுகர்வு.

இது பிரபஞ்சத்தின் ஞானம்.

இது பிரபஞ்சத்தின் பற்றற்ற நிலை.

இருந்தாலும் இதற்கு அனைவரிடமும் அனுதாபம் உண்டு.

உணர்வும், இதயமும் அனுதாபத்தை நாடுகின்றன.

வலி என்பது ஜீவியத்தின் தோல்வி.

வாழ்வின் மோதல்களைத் தாக்குப் பிடிக்க முடியாத தோல்வியது.

எனவே நாம் சுருங்கி, அடங்குகிறோம்.

புறத்திற்கு அகம் சமமில்லாததால் இது வருகிறது.

அகந்தை தனக்கு அளவு ஏற்படுத்துவதால் இது வருகிறது.

பெற்று, ஆளும் திறன் போதவில்லை என்பதால் வருவது இது.

Self-limitation is due to ignorance.

It is an ignorance of our true-Self.

It is Sachchidananda.

Suffering can be eliminated.

It is done by substitution.

Jugupsa must be substituted by titiksa.

Jugupsa is shrinking and contracting.

Titiksa is facing, enduring and conquering.

It is a conquest of all shocks of existence.

Endurance and conquest give us an equality.

It may be equal indifference to all contacts.

It may be equal gladness in all contacts.

This equality must again be substituted.

It must be substituted by Sachchidananda.

Its consciousness is All-Bliss.

Ego-consciousness is replaced by All-Bliss.

Ego-consciousness enjoys and suffers.

Sachchidananda consciousness is transcendent.

It is transcendent of the universe.

It is aloof from the universe.

This is distant Bliss.

Equal indifference leads to this Bliss.

It is the path of the ascetic.

Sachchidananda may be both at once.

It may be transcendent and universal.

This is a state of present.

It is a state of all-embracing Bliss.

The path is surrender.

தன்னை அளவுக்குள் உட்படுத்துவது அறியாமை.

நம் ஆத்மாவை அறியாததால் எழும் செயல்.

அது சச்சிதானந்தம்.

வலியை விலக்கலாம்.

அதற்கு, வக்குப் பதிலாக மாற்று செய்யவேண்டும்.

ஜுகூப்ஸாவை எடுத்துவிட்டு தீதிக்க்ஷாவை வைக்கவேண்டும்.

ஜுகூப்ஸா சுருங்கும்.

எதிர்கொண்டு, பொறுத்து, வெல்வது தீதிக்க்ஷா.

எல்லா எதிர்ப்புகளையும், அதிர்ச்சிகளையும் அது வெல்லும்.

பொறுமையும், வெற்றியும் சமத்துவம் தரும்.

எல்லாத் தீண்டுதல்களையும் அது சமமாகக் கருதும்.

எல்லா ஸ்பர்சங்களையும் அது சந்தோஷமாக ஏற்கும்.

இந்தச் சமத்துவத்தையும் மாற்றவேண்டும்.

இதற்குப் பதிலாகச் சச்சிதானந்தத்தை வைக்கவேண்டும்.

சச்சிதானந்தம் எல்லா ஜீவராசிகளிலும் ஆனந்தம் பெறுவது.

அகந்தை போய் அனைவரும் ஆனந்தமயமாகின்றனர்.

அகந்தை வருத்தத்தையும் சந்தோஷத்தையும் மாறி, மாறி அனுபவிக்கும்.

சச்சிதானந்த ஜீவியம் கடந்தது.

அது பிரபஞ்சத்தைக் கடந்தது.

அது பிரபஞ்சத்தினின்று விலகி நிற்பது.

அது தூரத்து ஆனந்தம்.

சமத்துவம் பராமுகமாக இருப்பது ஆனந்தம்.

அது துறவிக்குரியது.

சச்சிதானந்தம் இவ்விரு நிலைகளையும் உடையது.

அது கடந்தும், பிரபஞ்சமாகவுமிருக்கும்.

அது நிகழ்காலத்திற்குரியது.

அனைத்தையும் அரவணைக்கும் ஆனந்த நிலை அது.

அது சரணாகதிக்குரிய பாதை.

Surrender is loss of the ego in the universal.

It can possess equal delight.

It is an all-pervading delight.

It is the path of the Vedic sages.

Pleasure touches man.

Perverse pain too touches him.

One must be neutral to these touches.

These are imperfect touches.

This is a self-discipline of the soul.

It is a direct first result of the discipline.

It converts us to the equal delight later.

The triple vibration can be directly transformed.

It is a transformation to Ananda.

It is possible.

It is not so easy to the human being.

This is Vedantic affirmation. Page No.109

It is integral. Para No.16

This view arises out of this affirmation.

Existence is infinite and indivisible.

It is all-blissful.

Its self-consciousness is pure.

It moves out of its fundamental purity.

It moves into varied play of Force.

That play of Force is consciousness.

It moves into Prakriti.

Movement of Prakriti is the play of Maya.

It has a delight of existence.

பிரபஞ்சத்தில் அகந்தையை இழப்பது சரணாகதி.

அதற்குச் சமத்துவானந்தம் உண்டு.

அவ்வானந்தம் அனைத்தையும் ஊடுருவும்.

அது வேதரிஷிகளுடைய பாதை.

சந்தோஷம் மனிதனுக்குரியது.

குதர்க்கமான வயும் அவனைத் தீண்டும்.

இந்தத் தீண்டுதல்கள் ஒருவரைத் தொடக்கூடாது.

இவை குறையுடையவை.

இது ஆத்மாவின் விரதம்.

இது விரதத்தின் நேரடியான முதற் பலன்.

அடுத்த கட்டத்தின் சமத்துவ ஆனந்தம் வரும்.

மூவகை ஸ்பர்சம் நேரடியாக ஆனந்தமாக மாறும்.

அவற்றை ஆனந்தமாக மாற்றலாம்.

அது முடியும்.

மனிதனுக்கு அது சுலபமன்று.

இது வேதாந்தத்தை உறுதிப்படுத்துவதாகும்.

இது பூரணமானது.

இந்நோக்கம் இதிலிருந்து எழுகிறது.

சத் அனந்தம், அகண்டம்.

இது ஆனந்தமயமானது.

அதன் சுய-ஜீவியம் தூய்மையானது.

அதன் அடிப்படையான தூய்மையைவிட்டு அகல்கிறது.

சக்தியின் லீலைக்குள் அது வருகிறது.

அந்த லீலை ஜீவியம்.

அது பிரகிருதியாகிறது.

பிரகிருதியின் இடப்பக்கம் மாயையின் லீலை.

அது சச்சிதானந்தம்.

First it is self-gathered, absorbed, sub-conscious.

It is in the basis of physical universe.

It emerges into the neutral movement.

It is a mass.

This movement is not yet sensation.

It further emerges into mind.

Mind and ego create the triple vibration.

It is pain, pleasure and indifference.

It originates from the limitation.

It is a limitation of force of consciousness in the form.

It is from the shock of universal forces.

Ego finds it alien to it.

It is out of harmony with universal forces.

Its own measure and standard are different.

The final emergence is into Sachchidananda.

It is universal, equal and self-possessed.

It conquers Nature.

This is the course and movement of the world.

A question arises. Page No.110

Why does the ONE take delight in such a Para No.17

movement?

All possibilities are present in Its infinity.

The possibilities can be variably realised.

The delight of existence lies in this.

It lies in the mutable becoming.

It is not in its immutable being.

That possibility can be worked out here.

அது ஆழ்ந்து, தன்னுள் மறைந்து சேர்ந்து நிற்கிறது.

அதுவே ஜடஉலகின் அஸ்திவாரம்.

சமத்துவ சலனத்தில் அது செயல்படும்.

அது தொகுப்பு.

இச்சலனம் உணர்ச்சியில்லை.

அடுத்தாற்போல் அது மனத்தில் எழும்.

மனமும் அகந்தையும் மூவகை ஸ்பர்சத்தை உற்பத்தி செய்யும்.

வலி, சந்தோஷம், பராமுகம் அவை.

அவை வரையறையால் எழுகின்றன.

ரூபத்தில் ஜீவியசக்தி கட்டுப்படுவதால் அவை வருகின்றன.

பிரபஞ்ச சக்திகளின் மோதலால் அவை உற்பத்தியாகின்றன.

அகந்தை அவற்றிற்குப் புறம்பானவை.

பிரபஞ்ச சக்தியுடன் அது சுமுகமாக இல்லை.

அதன் சட்டங்கள் வேறு.

முடிவாக அவை சச்சிதானந்தத்தில் வெளிப்படுகின்றன.

அவை பிரபஞ்சத்திற்குரியவை, சமத்துவமானவை, சுய-ஆட்சிக்கு உட்பட்டவை.

அது இயற்கையை வெல்லும்.

இதுவே உலகின் பாதை, சலனம்.

ஒரு கேள்வி எழுகிறது.

ஏன் ஏகனான இறைவன் இச்சலனத்தில் ஆனந்தப்படுகிறான்?

அதன் அனந்தத்தில் எல்லாச் சந்தர்ப்பங்களும் உள்ளன.

இச்சந்தர்ப்பங்கள் பலவாறு பூர்த்தியாகும்.

சிருஷ்டியின் ஆனந்தம் இங்குள்ளது.

அது பிரகிருதியின் வளர்ச்சியிலுள்ளது.

அது அக்ஷரப் பிரம்மத்தில்லை.

அந்தச் சந்தர்ப்பத்தை இங்கு நிறைவேற்றலாம்.

It is done in the universe.

We are part of the universe.

It begins from the concealment of Sachchidananda.

It conceals in its opposite.

Delight lies in the self-finding.

The self-finding must be in terms of the opposite.

Infinite being loses itself in appearance.

It is an appearance of non-being.

It re-emerges as finite Soul.

It is the appearance.

Infinite consciousness too loses itself.

It appears as vast indeterminate inconscience.

It emerges in the superficial consciousness.

It is limited.

Infinite Force is self-sustaining.

It loses itself in the chaos of atoms.

It emerges in the insecure balance of the world.

Infinite Delight loses itself.

It is lost in the insensible Matter.

It emerges as pain, pleasure and indifference.

It is a discordant rhythm.

It appears too as love, hatred and indifference.

Infinite unity loses itself into chaos of multiplicity.

It emerges as a discord of forces and beings.

They seek to recover unity.

They do so by possessing, dissolving and devouring each other.

Real Sachchidananda must emerge in this creation.

Man is the individual.

அதைப் பிரபஞ்சத்தில் செய்யலாம்.

நாம் பிரபஞ்சப் பகுதி.

சச்சிதானந்தம் மறைவதில் அது ஆரம்பிக்கின்றது.

தனக்கு முரணானதில் அது ஒளிகிறது.

கண்டுபிடிப்பது ஆனந்தம்.

கண்டுபிடிக்க நாம் எதிரான சந்தர்ப்பங்களை ஏற்கவேண்டும்.

அனந்த ஜீவன் தோற்றத்தில் மறைகிறது.

அது அசத்தின் தோற்றம்.

அது மனித ஜீவனாக வெளிவரும்.

அது தோற்றம்.

அனந்த ஜீவியமும் தன்னை இழக்கும்.

பரந்த நிலையற்ற ஜீவனற்ற வாழ்வில் தன்னை இழக்கும்.

மேலேழுந்த ஜீவியத்தில் அது எழுகிறது.

அது அளவுக்குட்பட்டது.

அனந்தமான சக்தி சுயமாக வாழக் கூடியது.

அது அணுக்களின் குழப்பத்தில் தன்னை இழக்கிறது.

உலகில் நிலையற்ற நிலையில் அது எழுகிறது.

அனந்தமான ஆனந்தம் தன்னை இழக்கிறது.

அது சொரணையற்ற ஜடத்தில் தன்னை இழக்கிறது.

அது வலி, சந்தோஷம், பராமுகமாக வரும்.

அது அபஸ்வரம்.

அன்பு, வெறுப்பு, பராமுகமாகவும் அது தோன்றும்.

அனந்தமான ஐக்கியம் துண்டுகளின் களேபரத்தில் தன்னை இழக்கிறது.

சக்தியின் சச்சரவாகவும், ஜீவனின் பிணக்காகவும் அது வரும்.

மீண்டும் ஐக்கியத்தை அவை நாடும்.

கரைவதிலும், விழுங்குவதிலும், ஆட்கொள்வதிலும் அவை வெளிவரும்.

இச்சிருஷ்டியில் உண்மையான சச்சிதானந்தம் எழவேண்டும்.

மனிதன் தனித்தவன்.

He must become a universal being.

His mental consciousness is limited.

It must widen to the superconscient unity.

It embraces all.

His heart is narrow.

It must learn the infinite embrace.

It must replace its lusts and discords by universal love.

His vital being is restricted.

It must become equal to the whole stock of the universe.

It must become capable of universal delight.

His physical being is a separate entity.

It must become one with the whole flow of the individual Force.

That Force is all thing.

His nature must reproduce unity in the individual.

The harmony, the oneness-in-all of All Bliss must come there.

It is a Bliss of the Supreme Existence - Conscious - Bliss.

Throughout the play the secret reality Page No.111

is the same. Para No.18

It is the same delight of existence.

It is the same in the delight of subconscious sleep.

The individual emerges later.

There is a struggle and delight in the struggle.

The individual is the centre of all these changes.

The individual finds himself amid the mazes of dreams.

Varieties, vicissitudes, perversions, conversions, reversions are the

struggle.

This is a half-conscious dream.

அவன் பிரபஞ்சத்திற்குரியவனாக வேண்டும்.

அவன் மனம் குறுகியது.

அது உலகத்தைக் கடந்து பரவவேண்டும்.

அனைத்தையும் அது தழுவவேண்டும்.

அவன் இதயம் சிறியது.

அனந்த ஜீவன்களை அது அரவணைக்க வேண்டும்.

காமம், கோபம் அன்பாக மாறவேண்டும்.

அவன் உணர்வு சுருங்கியது.

அது முழுப் பிரபஞ்சத்திற்குரியதாக வேண்டும்.

அதற்குப் பிரபஞ்ச ஆனந்தம் தேவை.

அவன் உடல் அவனுக்கே உரியது.

அது உலக சக்திகளின் ஓட்டத்துடன் கலக்க வேண்டும்.

அந்த சக்தி அனைத்திலும் உண்டு.

அவனுடைய சுபாவம் மனிதனில் ஐக்கியத்தை ஏற்படுத்த வேண்டும்.

சுமுகம், அனைவரும் ஒன்று, அனைத்தும் ஆனந்தம் வரவேண்டும்.

சத்து, சித்து, ஆனந்தத்தைக் கடந்த ஆனந்தமிது.

லீலை முழுவதும் இரகஸ்ய சத்தியம், மாறாதது.

அதுவே சச்சிதானந்தம்.

ஆழ்ந்த நித்திரைக்குரிய ஆனந்தமும் அதுவே.

மனிதன் பிறகு வருவான்.

இப்போராட்டத்தில் ஓர் ஆனந்தமுண்டு.

எல்லா மாறுதல்களும் மனிதனில் ஏற்படும்.

கனவுலகச் சிக்கல் மனிதன் நடுவிலிருக்கிறான்.

மாற்றம், ஏற்றதாழ்வு, குதர்க்கம், தலைகீழ் மாற்றம் ஆகியவை போராட்டம்.

இது அரைத் தூக்கக் கனவு.

The eternal superconscient's delight has self-possession.

The individual must wake into it.

He must become one with Sachchidananda there.

Sachchidananda is indivisible.

This is the play of the One, the Lord, the All.

It reveals itself to our liberated and enlightened knowledge.

Ours is the material universe.

Its view is the conceptive standpoint.

This is that view.

The End

*******

சச்சிதானந்த ஆனந்தத்திற்கு சுய ஆட்சியுண்டு.

மனிதன் அதனுள் புனர்ஜென்மமெடுக்க வேண்டும்.

அங்கு சச்சிதானந்தத்துடன் அவன் கலக்கவேண்டும்.

சச்சிதானந்தம் அகண்டம்.

இதுவே இறைவனின் லீலை, ஈஸ்வர லீலை, ஏகனின் லீலை.

விடுதலையடைந்த ஒளி பெற்ற ஞானத்திற்கு அது தெரியும்.

நம் உலகம் ஜட லோகம்.

அது தத்துவரீதியாக அறிவதாகும்.

இதுவே அக்கண்ணோட்டம்.

முற்றும்

********