The day passed much as the day before had done. Mrs. Hurst and Miss Bingley had spent some hours of the morning with the invalid, who continued, though slowly, to mend; and in the evening Elizabeth joined their party in the drawing-room. The loo-table, however, did not appear. Mr. Darcy was writing, and Miss Bingley, seated near him, was watching the progress of his letter and repeatedly calling off his attention by messages to his sister. Mr. Hurst and Mr. Bingley were at piquet, and Mrs. Hurst was observing their game.

என்றும்போல அன்றும் கழிந்தது. திருமதி. ஹர்ஸ்ட்டும், மிஸ். பிங்கிலியும் ஜேனுடன் சிறிது நேரம் செலவிட்டனர். ஜேன் உடல்நிலை மெதுவாக தேறி வந்தது. மாலை எல்லோருடனும் எலிசபெத் வரவேற்பறையில் கலந்து கொண்டாள். டார்சி கடிதம் எழுதிக் கொண்டிருந்தான். மிஸ். பிங்கிலி அவன் அருகில் அமர்ந்து, அவனுடைய தங்கைக்கு சமாசாரங்களை எழுதச் சொல்லி அவனுடைய கவனத்தை தன்பால் ஈர்க்க முயற்சி செய்தாள். திரு. ஹர்ஸ்ட்டும், பிங்கிலியும் சீட்டு விளையாடிக் கொண்டிருந்தனர். திருமதி. ஹர்ஸ்ட் அதனை கவனித்துக் கொண்டிருந்தாள்.

Elizabeth took up some needlework, and was sufficiently amused in attending to what passed between Darcy and his companion. The perpetual commendations of the lady, either on his handwriting, or on the evenness of his lines, or on the length of his letter, with the perfect unconcern with which her praises were received, formed a curious dialogue, and was exactly in unison with her opinion of each.

டார்சிக்கும், மிஸ். பிங்கிலிக்கும் இடையே நடந்து கொண்டிருந்ததை, கைவேலை செய்த வண்ணம் எலிசபெத் வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். அழகான கையெழுத்து பற்றியும், வரிவரியாக நேர்த்தியாக எழுதுவதை பற்றியும், கடிதத்தின் நீளத்தை பற்றியும் மிஸ். பிங்கிலி தொடர்ச்சியாக சொன்னதை டார்சி சிறிதும் பொருட்படுத்தவில்லை. அவர்களிடையே நடந்த உரையாடல், அவர்கள் இருவரை பற்றி எலிசபெத் கொண்டிருந்த அபிப்பிராயம் உண்மைதான் எனும்படி இருந்தது.

"How delighted Miss Darcy will be to receive such a letter!"

“மிஸ் டார்சி, இம்மாதிரி ஒரு கடிதம் கண்டு எவ்வளவு சந்தோஷமடைவாள்.”

He made no answer.

அதற்கு அவன் பதிலேதும் சொல்லவில்லை.

"You write uncommonly fast."

“நீ அசாதாரண வேகத்துடன் எழுதுகிறாய்.”

"You are mistaken. I write rather slowly."

“நீ தவறாக புரிந்து கொண்டிருக்கிறாய். நான் சற்று மெதுவாகத்தான் எழுதுகிறேன்.”

"How many letters you must have occasion to write in the course of the year! Letters of business, too! How odious I should think them!"

“ஒரு வருடத்தில் எவ்வளவு கடிதங்கள் எழுத வேண்டிவரும்! வியாபார சம்பந்தமாகவும் கடிதங்கள் இருக்கும்! இவைகளை நினைத்தால் எனக்கு வெறுப்பாக இருக்கிறது.”

"It is fortunate, then, that they fall to my lot instead of to yours."

“நல்ல வேளை நான்தானே எழுதுகிறேன். நீ அல்லவே.”

"Pray tell your sister that I long to see her."

“உன் தங்கையை பார்க்க நான் ஆவலாக இருக்கிறேன் என்று அவளிடம் சொல்ல வேண்டுகிறேன்.”

"I have already told her so once, by your desire."

“நீ விருப்பப்பட்டபடி நான் ஏற்கனவே ஒரு முறை சொல்லி விட்டேன்.”

"I am afraid you do not like your pen. Let me mend it for you. I mend pens remarkably well."

“உன் பேனா, உனக்குப் பிடிக்கவில்லை என நினைக்கிறேன். நான் சரி செய்து தருகிறேன். நான் மிகவும் நன்றாக பேனாவை சரி செய்வேன்.”

"Thank you -- but I always mend my own."

“நன்றி -- ஆனால் என்னுடையதை நானேதான் எப்பொழுதும் சரி செய்வேன்.”

"How can you contrive to write so even?"

“எப்படி இப்படி நேர்த்தியாக எழுத முடிகிறது.”

He was silent.

டார்சி மௌனமாக இருந்தான்.

"Tell your sister I am delighted to hear of her improvement on the harp; and pray let her know that I am quite in raptures with her beautiful little design for a table, and I think it infinitely superior to Miss Grantley's."

“யாழ் வாசிப்பதில் உனது தங்கையின் முன்னேற்றத்தை கேட்டு நான் மிகவும் மகிழ்ச்சியடைகிறேன் என்று உன் தங்கையிடம் சொல். அவளது மேஜை விரிப்பின் அழகினை கண்டு நான் மிகவும் பரவசமடைந்தேன் என்றும் சொல். மிஸ். கிரான்டிலிஸின் விரிப்பைவிட அழகாக உள்ளது.”

"Will you give me leave to defer your raptures till I write again? At present I have not room to do them justice."

“நான் மறுபடியும் எழுத ஆரம்பிக்கும்வரை உன்னுடைய சந்தோஷத்தை சற்று தள்ளிப் போடுவாயா? இந்த கடிதத்தில் அதற்கு இடமில்லை.”

"Oh! It is of no consequence. I shall see her in January. But do you always write such charming long letters to her, Mr. Darcy?"

“இது ஒன்றும் பெரிய விஷயமல்ல. நான் அவளை ஜனவரியில் சந்திக்கிறேன். ஆனால் நீ எப்பொழுதும் அவளுக்கு இம்மாதிரி நீண்ட கடிதம் எழுதுவாயா டார்சி?”

"They are generally long; but whether always charming, it is not for me to determine."

“நீளமாக இருக்கும். ஆனால் நன்றாக இருக்குமா என்பதை நான் தீர்மானிக்கக் கூடாது.”

"It is a rule with me that a person who can write a long letter with ease cannot write ill."

“இவ்வளவு சுலபமாக நீண்ட கடிதம் எழுதும் பொழுது ஒருவரால் மோசமாக எழுத முடியாது என்பதை திட்டவட்டமாக நான் நம்புகிறேன்.”

"That will not do for a compliment to Darcy, Caroline," cried her brother, "because he does not write with ease. He studies too much for words of four syllables. Do not you, Darcy?"

“டார்சிக்கு இது பாராட்டாகாது, கரோலின்” என்ற பிங்கிலி “அவன் சுலபமாக எழுதவில்லை. யோசித்துதான் பெரிய பெரிய வார்த்தைகளை எழுதுவான். இல்லையா டார்சி?”

"My style of writing is very different from yours."

“நான் எழுதும் பாணி உன்னுடையதிலிருந்து வேறுபட்டது.”

"Oh!" Cried Miss Bingley, "Charles writes in the most careless way imaginable. He leaves out half his words, and blots the rest."

“ஓ!”என்ற மிஸ். பிங்கிலி “சார்லஸ் மிகவும் அலட்சியமாக எழுதுவான். பாதி வார்த்தைகளை விட்டுவிடுவான். மீதி வார்த்தைகள் புரியாது.”

"My ideas flow so rapidly that I have not time to express them -- by which means my letters sometimes convey no ideas at all to my correspondents."

“என்னுடைய எண்ணங்கள் அவ்வளவு வேகமாக ஓடுவதால் எனக்கு அதனை வெளியிடவே நேரம் போதவில்லை. அதனால் சில சமயம் நான் என்ன எழுத வருகிறேன் என கடிதம் வாசிப்பவர்களுக்குப் புரியாது.”

"Your humility, Mr. Bingley," said Elizabeth, "must disarm reproof."

“இது உன்னுடைய அடக்கம் திரு. பிங்கிலி. இதனால் உன்மேல் யாருக்கு கோபம் வரும்?” என்றாள் எலிசபெத்.

"Nothing is more deceitful," said Darcy, "than the appearance of humility. It is often only carelessness of opinion, and sometimes an indirect boast."

“அடக்கமாக தோற்றமளிப்பதுபோல ஏமாற்றுவது வேறெதுவும் இல்லை. சரியாக கவனிக்காத பொழுது அடக்கமாக இருப்பதுபோல் தோன்றுகிறது. ஆனால் அப்படி இல்லாமலும் இருக்கலாம். தன்னைப் பற்றிய மறைமுகமான பெருமை எனவும் சொல்லலாம்”என்றான் டார்சி.

"And which of the two do you call my little recent piece of modesty?"

“இந்த இரண்டில் எது எனக்குப் பொருந்தும்.”

"The indirect boast; for you are really proud of your defects in writing, because you consider them as proceeding from a rapidity of thought and carelessness of execution, which if not estimable, you think at least highly interesting. The power of doing anything with quickness is always much prized by the possessor, and often without any attention to the imperfection of the performance. When you told Mrs. Bennet this morning that if you ever resolved on quitting Netherfield you should be gone in five minutes, you meant it to be a sort of panegyric, of compliment to yourself -- and yet what is there so very laudable in a precipitance which must leave very necessary business undone, and can be of no real advantage to yourself or any one else?"

“மறைமுகமான பெருமை. ஏனெனில் எழுதுவதிலுள்ள குறைபாடுகளை நீ உண்மையில் கர்வமாக நினைக்கிறாய். வேகமாக வரும் எண்ணங்களை வார்த்தைகளாக மாற்ற முடியாததை நீ சிறந்ததாக நினைக்காவிடினும், சுவாரசியமாக இருப்பதாக நினைக்கிறாய். வேகமாக எழுதுவதை திறமை என எழுதுபவர் கருதலாம். ஆனால் திருத்தமாக எழுத அக்கறை எடுத்துக் கொள்வதில்லை. இன்று காலையில் திருமதி. பென்னட்டிடம் பேசும் பொழுது, தீர்மானம் செய்துவிட்டால் நெதர்பீல்டை விட்டு ஐந்து நிமிடத்திலேயே கிளம்பி விடுவேன் என்றாய். வந்த வேலையை முடிக்காமல் கிளம்புவதில் பெருமைப்படுவதற்கு ஒன்றுமில்லை. இதனால் உனக்கும், மற்றவருக்கும் எந்தவித லாபமுமில்லை.”

"Nay," cried Bingley, "this is too much, to remember at night all the foolish things that were said in the morning. And yet, upon my honour, I believed what I said to myself to be true, and I believe it at this moment. At least, therefore, I did not assume the character of needless precipitance merely to shew off before the ladies."

“ஆஹா. காலையில் நான் அர்த்தமில்லாமல் சொன்னதை இப்பொழுது ஞாபகம் வைத்துக் கொண்டு சொல்வது சரியில்லை. ஆனாலும் என்மேல் ஆணை, நான் என்னைப் பற்றி கூறியது நிஜம்தான் என்று இந்த க்ஷணம்வரை நம்புகிறேன். இப்பெண்மணிகள்முன் என்னை உயர்வாக காண்பித்துக் கொள்வதற்காக நான் சொல்லவில்லை.”

"I dare say you believed it; but I am by no means convinced that you would be gone with such celerity. Your conduct would be quite as dependant on chance as that of any man I know; and if, as you were mounting your horse, a friend were to say, 'Bingley, you had better stay till next week,' you would probably do it, you would probably not go -- and at another word, might stay a month."

“நீ சட்டென முடிவெடுத்து கிளம்பமாட்டாய் என என்னால் உறுதியாக சொல்ல முடியும். எல்லோரையும்போல் சந்தர்ப்பத்திற்கு தகுந்தாற்போல் நடந்து கொள்வாய். நீ ஒரு குதிரையில் ஏறும் பொழுது ஒரு நண்பன் வந்து, பிங்கிலி, ஒரு வாரம் தங்கிச் செல் என்றால் நீ அதனை கேட்டாலும் கேட்பாய். மீண்டும் ஏதேனும் சொன்னால் ஒரு மாதம் வரை தங்கவும் செய்வாய்.”

"You have only proved by this," cried Elizabeth, "that Mr. Bingley did not do justice to his own disposition. You have shewn him off now much more than he did himself."

“இதிலிருந்து நீ என்ன நிரூபித்திருக்கிறாய் என்றால், பிங்கிலியின் சுபாவத்தை பற்றி அவனைவிட நீ தான் உயர்வாக வெளிப்படுத்துகிறாய்” என்றாள் எலிசபெத்.

"I am exceedingly gratified," said Bingley, "by your converting what my friend says into a compliment on the sweetness of my temper. But I am afraid you are giving it a turn which that gentleman did by no means intend; for he would certainly think the better of me if, under such a circumstance, I were to give a flat denial, and ride off as fast as I could."

“எனது சுபாவத்தை பற்றி எனது நண்பன் கேலியாக சொன்னதை, நீ புகழாரமாக மாற்றி சொல்வது எனக்கு மிக்க சந்தோஷம். எந்த நோக்கத்தோடு அவன் கூறினானோ அதற்கு ஒரு திருப்பம் கொடுத்துவிட்டாய். ஆனால் என்னை போக வேண்டாம் என தடுத்து, நான் அதனை லட்சியம் செய்யாமல் உடனே கிளம்பிவிட்டால்தான், நான் ஒரு மேலான மனிதன் என அவன் நினைப்பான்.”

"Would Mr. Darcy then consider the rashness of your original intention as atoned for by your obstinacy in adhering to it?"

“அப்படியெனில் நீ முதலில் சொன்னது போல், சட்டென தீர்மானித்து உடனே ஒரு இடத்தை விட்டு கிளம்பினால், நாம் எடுத்த முடிவில் நாம் உறுதியாக இருக்கிறோம் என ஆகிறது. இது ஒரு நல்ல குணம்தானே. இதனை டார்சி ஒத்துக் கொள்வானா” என்றாள் எலிசபெத்.

"Upon my word I cannot exactly explain the matter -- Darcy must speak for himself."

“என்னால் இதை பற்றி விளக்க முடியாது. டார்சிதான் சொல்ல வேண்டும்.”

"You expect me to account for opinions which you chuse to call mine, but which I have never acknowledged. Allowing the case, however, to stand according to your representation, you must remember, Miss Bennet, that the friend who is supposed to desire his return to the house, and the delay of his plan, has merely desired it, asked it without offering one argument in favour of its propriety."

“நீங்களாகவே ஏதேதோ கருத்துகளை கூறி, அவை என்னுடையதாக கருதி என்னுடைய அபிப்பிராயத்தைக் கேட்டால் நான் எப்படி பதிலளிக்க முடியும்? சரி மிஸ். பென்னட், நான் கூறியதாகவே இருக்கட்டும். ஒரு நண்பன் கிளம்ப வேண்டாம் என்று சொல்லும் பொழுது அதற்கு ஒரு காரணமே இல்லை, காரணமே இல்லாமல் சொல்கிறான் என்பதையும் நீ கவனிக்க வேண்டும்.”

"To yield readily -- easily -- to the persuasion of a friend is no merit with you."

“அப்படி எனில் ஒரு நண்பன் கூறியதற்கிணங்கி நடப்பது உசிதமில்லை என்கிறீர்களா?”

"To yield without conviction is no compliment to the understanding of either."

“தன்னம்பிக்கை இல்லாமல் மற்றவர் சொல்வதற்கிணங்க நடப்பது பாராட்டக் கூடிய விஷயமில்லை என்கிறேன்.”

"You appear to me, Mr. Darcy, to allow nothing for the influence of friendship and affection. A regard for the requester would often make one readily yield to a request without waiting for arguments to reason one into it. I am not particularly speaking of such a case as you have supposed about Mr. Bingley. We may as well wait, perhaps, till the circumstance occurs before we discuss the discretion of his behaviour thereupon. But in general and ordinary cases between friend and friend, where one of them is desired by the other to change a resolution of no very great moment, should you think ill of that person for complying with the desire, without waiting to be argued into it?"

“நட்பு, பாசம் இவை இரண்டுக்கும் நீ மதிப்பு கொடுக்க மாட்டேன் என்கிறாய். நண்பன் ஒருவன் சொன்னால், வாதாடாமல் அவன் சொன்னபடி செய்வதுதான் நட்புக்கு அழகு. பிங்கிலியை பற்றி இங்கு பேச முற்படவில்லை. ஏதாவது ஒரு சந்தர்ப்பம் வரும் பொழுது, பிங்கிலி எப்படி நடந்து கொள்கிறான் என்பதை அச்சமயம் விவாதிக்கலாம். ஆனால் பொதுவாக நண்பனுக்கு நண்பன் அடிபணிவது எந்த விதத்திலும் தவறல்ல.”

"Will it not be advisable, before we proceed on this subject, to arrange with rather more precision the degree of importance which is to appertain to this request, as well as the degree of intimacy subsisting between the parties?"

“இதைபற்றி மேலும் பேசுவதற்கு முன், விஷயம் என்ன, நட்பின் ஆழம் என்ன என்பதும் முக்கியம்.”

"By all means," cried Bingley; "let us hear all the particulars, not forgetting their comparative height and size; for that will have more weight in the argument, Miss Bennet, than you may be aware of. I assure you that, if Darcy were not such a great tall fellow, in comparison with myself, I should not pay him half so much deference. I declare I do not know a more awful object than Darcy, on particular occasions, and in particular places; at his own house especially, and of a Sunday evening, when he has nothing to do."

“கண்டிப்பாக” என்ற பிங்கிலி “எல்லா விவரங்களும் நமக்குத் தெரிய வேண்டும். உயரம், பருமன்கூட இவ்விவாதத்தில் முக்கியம். மிஸ். பென்னட், ஒன்று மட்டும் நிச்சயம். டார்சி இவ்வளவு உயரமாக இல்லாதிருந்தால் நான் இப்பொழுது கொடுக்கும் மதிப்பில் பாதிகூட கொடுக்க மாட்டேன். குறிப்பிட்ட இடங்களில் , குறிப்பிட்ட சந்தர்ப்பங்களில் முக்கியமாக ஞாயிறு மாலை, செய்ய எதுவும் இல்லாத பொழுது டார்சியைபோல ஒரு மோசமான மனிதனை நான் பார்த்ததில்லை என கூற முடியும்.”

Mr. Darcy smiled; but Elizabeth thought she could perceive that he was rather offended, and therefore checked her laugh. Miss Bingley warmly resented the indignity he had received, in an expostulation with her brother for talking such nonsense.

டார்சி சிரித்தான். ஆனால் எலிசபெத்தோ அவன் மனம் புண்பட்டிருக்குமோ என எண்ணி தன் சிரிப்பைக் கட்டுப்படுத்திக் கொண்டாள். தன் அண்ணனுடைய அர்த்தமற்ற பேச்சை மிஸ். பிங்கிலி கண்டித்தாள்.

"I see your design, Bingley," said his friend. "You dislike an argument, and want to silence this."

டார்சியோ “ உன் எண்ணம் புரிகிறது பிங்கிலி. உனக்கு இவ்விவாதம் பிடிக்கவில்லை. அதனை நிறுத்தச் சொல்கிறாய்.”

"Perhaps I do. Arguments are too much like disputes. If you and Miss Bennet will defer yours till I am out of the room I shall be very thankful; and then you may say whatever you like of me."

“இருக்கலாம். விவாதம் செய்வது சண்டை போடுவதுபோல் ஆகிவிடுகிறது. நான் இவ்வறையை விட்டு செல்லும்வரை நீயும் , மிஸ். பென்னட்டும் இவ்விவாதத்தை தள்ளி வைத்தால் நான் நன்றியுடையவனாக இருப்பேன். பின்னர் நீங்கள் என்னைப் பற்றி என்ன வேண்டுமானாலும் பேசிக் கொள்ளுங்கள்.”

"What you ask," said Elizabeth, "is no sacrifice on my side; and Mr. Darcy had much better finish his letter."

 “இது ஒன்றும் பெரிய விஷயமில்லை. டார்சியும் அவனது கடிதத்தை முடிக்க வேண்டும்.”

Mr. Darcy took her advice, and did finish his letter.

அவள் சொற்படி அவனும் கடிதத்தை எழுதி முடித்தான்.

When that business was over, he applied to Miss Bingley and Elizabeth for the indulgence of some music. Miss Bingley moved with alacrity to the pianoforte; and, after a polite request that Elizabeth would lead the way, which the other as politely and more earnestly negatived, she seated herself.

எல்லாம் முடிந்த பின்பு டார்சி, மிஸ். பிங்கிலி-எலிசபெத் இருவரையும் இசையால் எல்லோரையும் மகிழ்விக்குமாறு கேட்டுக் கொண்டான். மிஸ். பிங்கிலி உடனே பியானோவை நோக்கி சென்றாள். அவள் பணிவோடு எலிசபெத்தை முதலில் வாசிக்குமாறு கேட்டுக் கொண்டாள். ஆனால் எலிசபெத் அதே பணிவுடன் மறுத்து, மிஸ். பிங்கிலியின் வாசிப்பை கேட்க அமர்ந்தாள்.

Mrs. Hurst sang with her sister; and while they were thus employed, Elizabeth could not help observing, as she turned over some music books that lay on the instrument, how frequently Mr. Darcy's eyes were fixed on her. She hardly knew how to suppose that she could be an object of admiration to so great a man; and yet that he should look at her because he disliked her was still more strange. She could only imagine, however, at last, that she drew his notice because there was a something about her more wrong and reprehensible, according to his ideas of right, than in any other person present. The supposition did not pain her. She liked him too little to care for his approbation.

திருமதி. ஹர்ஸ்ட் தன் தங்கையுடன் பாடினாள். எலிசபெத் பியானோவில் இருக்கும் இசை புத்தகங்களைப் பார்த்துக் கொண்டிருக்கும் பொழுது, டார்சி அடிக்கடி தன்னையே நோக்குவதைக் கண்டாள். டார்சியைப்போல ஒரு பெரிய மனிதன் எப்படி தன்னை இவ்வாறு பார்க்க முடியும், அதுவும் அவனுக்குத் தன்னை பிடிக்காத பொழுது என வியந்தாள். டார்சியின் கணிப்பில் தன்னிடம் ஒரு பெரிய குறை இருப்பதால் அவன் அவ்வாறு பார்க்கிறானோ என எண்ணினாள். அவ்வெண்ணம் அவளுக்கு வருத்தத்தை தரவில்லை. மாறாக அவளுக்கும் அவனை பிடிக்காததால் அவனது அபிப்பிராயத்தைப் பற்றி கவலைப்படவில்லை.

After playing some Italian songs, Miss Bingley varied the charm by a lively Scotch air; and soon afterwards Mr. Darcy, drawing near Elizabeth, said to her –

மிஸ். பிங்கிலி சில இத்தாலிய பாடல்களை வாசித்தாள். பிறகு உற்சாகமான ஸ்காட்ச் பாடல்களை வாசித்தாள். உடனே டார்சி எலிசபெத்தின் அருகில் வந்து,

"Do not you feel a great inclination, Miss Bennet, to seize such an opportunity of dancing a reel?"

“மிஸ். பென்னட் இச்சந்தர்ப்பத்தை பயன்படுத்திக் கொண்டு நடனமாட வேண்டும் என்று உனக்குத் தோன்றவில்லையா?” என்றான்.

She smiled, but made no answer. He repeated the question, with some surprise at her silence.

அவள் பதில் ஏதும் கூறாமல் வெறும் புன்னகை புரிந்தாள். டார்சி அவளது மௌனத்தை கண்டு ஆச்சரியமாக மீண்டும் அதே கேள்வியைக் கேட்டான்.

"Oh!" Said she, "I heard you before, but I could not immediately determine what to say in reply. You wanted me, I know, to say 'Yes,' that you might have the pleasure of despising my taste; but I always delight in overthrowing those kind of schemes, and cheating a person of their premeditated contempt. I have, therefore, made up my mind to tell you, that I do not want to dance a reel at all -- and now despise me if you dare."

“ஓ! உங்கள் கேள்வி எனக்குக் கேட்டது. ஆனால் என்ன பதில் சொல்வதென்று தெரியவில்லை. நான் “ஆமாம்” என்று கூறி, என் ரசனையை வெறுக்க உங்களுக்கு ஒரு வாய்ப்பு கிடைத்திருக்கும் என நீங்கள் எதிர்பார்த்தது எனக்கு தெரியும். முன்கூட்டி தீர்மானித்த எந்த திட்டத்தையும் தகர்ப்பதில் எனக்கு ஒரு சந்தோஷம் உண்டு. அதனால் எனக்கு நடனமாட விருப்பமில்லை என கூற தீர்மானித்து விட்டேன். தைரியம் இருந்தால் இப்பொழுது நீ என்னை நிந்தனை செய்யலாம்.”

"Indeed I do not dare."

“எனக்கு அதற்கெல்லாம் தைரியம் கிடையாது.”

Elizabeth, having rather expected to affront him, was amazed at his gallantry; but there was a mixture of sweetness and archness in her manner which made it difficult for her to affront anybody, and Darcy had never been so bewitched by any woman as he was by her. He really believed that, were it not for the inferiority of her connexions, he should be in some danger.

எலிசபெத் டார்சியை கிண்டல் செய்யலாம் என எதிர்பார்த்துக் கொண்டு இருந்தாள். ஆனால் அவன் இவ்வாறு சொன்னதைக் கேட்டு அவன் பெருந்தன்மையைக் கண்டு வியந்தாள். அவனது நல்ல குணத்தால் அவனால் யாரையும் அவமதிக்க முடியாது. எலிசபெத்தைபோல் வேறு எந்த பெண்ணும் டார்சியை கவர்ந்ததில்லை. எலிசபெத்தை தன் தகுதிக்குகீழ் என அவன் நினைத்திருக்காவிடின், அவளை நேசிக்கத் தொடங்கியிருப்பான்.

Miss Bingley saw, or suspected enough to be jealous; and her great anxiety for the recovery of her dear friend Jane received some assistance from her desire of getting rid of Elizabeth.

இவையெல்லாம் கண்ட மிஸ். பிங்கிலி பொறாமைப்பட்டாள். அவளது தோழி ஜேன் முழுமையாக குணமடைந்தால்தான் எலிசபெத் அவர்கள் வீட்டிலிருந்து கிளம்புவாள் என புரிந்து கொண்டாள்.

She often tried to provoke Darcy into disliking her guest, by talking of their supposed marriage, and planning his happiness in such an alliance.

டார்சிக்கும், எலிசபெத்திற்கும் நடக்கப் போகும் திருமணத்தைப் பற்றியும், அதனால் கிடைக்கும் சந்தோஷத்தைப் பற்றியும் பேசிபேசி டார்சிக்கு, எலிசபெத் மேல் வெறுப்பு வரவழைக்க முயற்சி செய்தாள்.

"I hope," said she, as they were walking together in the shrubbery the next day, "you will give your mother-in-law a few hints, when this desirable event takes place, as to the advantage of holding her tongue; and if you can compass it, do cure the younger girls of running after the officers. -- And, if I may mention so delicate a subject, endeavour to check that little something, bordering on conceit and impertinence, which your lady possesses."

அடுத்த நாள் டார்சியுடன் தோட்டத்தில் நடந்து கொண்டிருக்கும் பொழுது, “இந்த திருமணத்திற்கு பின்னர், முடிந்தால் உனது மாமியாரின் பேச்சை கட்டுப்படுத்த முயற்சி செய், அந்த வீட்டு பெண்கள் இராணுவ அதிகாரிகள் பின்னால் சுற்றுவதை நிறுத்த வேண்டும். நான் சொல்லலாம் என்றால், கர்வமும், துடுக்குத் தனமும் கொண்ட எலிசபெத்தை நீ கட்டுப்படுத்த வேண்டும்” என்றாள் மிஸ். பிங்கிலி.

"Have you anything else to propose for my domestic felicity?"

“எனது இல்வாழ்க்கைக்கு வேறு ஏதேனும் அறிவுரைகள் உண்டா?”

“Oh! Yes. Do let the portraits of your uncle and aunt Philips be placed in the gallery at Pemberley. Put them next to your great-uncle the judge. They are in the same profession, you know; only in different lines. As for your Elizabeth’s picture, you must not attempt to have it taken, for what painter could do justice to those beautiful eyes?”

“ஆம்! உன் வருங்கால சித்தப்பா பிலிப்ஸ், சித்தியின் படங்களை பெம்பர்லியில் கண்டிப்பாக மாட்ட வேண்டும். சிறந்த வக்கீலாக விளங்கிய உன் மாமாவின் புகைப்படத்தின் அருகில் வை. எப்படியும் அவர்களது தொழில் ஒன்றுதான், துறைதான் வேறு. உன் எலிசபெத்தின் படத்தை நீ யாரை கொண்டும் வரைய வைக்க முடியாது. எந்த ஓவியனால் இந்த அழகான கண்களை வரைய முடியும்?”

"It would not be easy, indeed, to catch their expression, but their colour and shape, and the eye-lashes, so remarkably fine, might be copied."

“அவளுடைய அழகான விழிகளின் நிறத்தையும், வடிவத்தையும், கண் இமைகளையும் வேண்டுமானால் வரையலாம். ஆனால் அக்கண்களிலுள்ள பாவத்தை யாராலும் கொண்டு வர முடியாது.”

At that moment they were met from another walk by Mrs. Hurst and Elizabeth herself.

அப்பொழுது அவர்கள் திருமதி. ஹர்ஸ்டையும் எலிசபெத்தையும் சந்தித்தனர்.

"I did not know that you intended to walk," said Miss Bingley, in some confusion, lest they had been overheard.

“நீங்களும் உலாவ வருவீர்கள் என எனக்குத் தெரியாது” என்ற மிஸ். பிங்கிலி, அவளும் டார்சியும் பேசியது அவர்களுக்கு கேட்டிருக்குமோ என கவலைப்பட்டாள்.

"You used us abominably ill," answered Mrs. Hurst, "running away without telling us that you were coming out."

“எங்களிடம் கூறாமல் நீங்கள் மட்டும் வெளியே வந்து விட்டீர்களே” என்று திருமதி. ஹர்ஸ்ட் கூறினாள்.

Then, taking the disengaged arm of Mr. Darcy, she left Elizabeth to walk by herself. The path just admitted three. Mr. Darcy felt their rudeness and immediately said, --

எலிசபெத்தை தனியாக விட்டு டார்சியின் மற்றொரு கையை பிடித்துக் கொண்டு அவள் நடக்கத் தொடங்கினாள். அப்பாதையில் மூன்று பேருக்கு மட்டுமே இடம் இருந்தது. அவ்வாறு நடப்பது அநாகரீகம் என்று கருதி டார்சி உடனே --

"This walk is not wide enough for our party. We had better go into the avenue."

“இந்த பாதையில் நம் எல்லோருக்கும் இடமில்லை. நாம் இதைவிட பெரிய பாதைக்கு செல்வோம்” என்றான்.

But Elizabeth, who had not the least inclination to remain with them, laughingly answered, --

ஆனால் எலிசபெத்தோ இவர்களுடன் செல்வதில் சிறிதுகூட விருப்பம் இல்லாததால் சிரித்துக் கொண்டே,

"No, no; stay where you are. You are charmingly grouped, and appear to uncommon advantage. The picturesque would be spoilt by admitting a fourth. Good-bye."

“நீங்கள் மூவரும் சேர்ந்து செல்வது பார்க்க அழகாக உள்ளது. அதனை கெடுக்க நான் விரும்பவில்லை, நான் சென்று வருகிறேன்”என்றாள்.

She then ran gaily off, rejoicing, as she rambled about, in the hope of being at home again in a day or two. Jane was already so much recovered as to intend leaving her room for a couple of hours that evening.

பின்னர், இன்னும் ஓரிரு நாட்களில் வீடு திரும்பலாம் என்ற நம்பிக்கையுடன் சந்தோஷமாக உலாவிக் கொண்டிருந்தாள். ஜேனும் அன்று மாலை தன் அறையை விட்டு இரண்டு மணி நேரம் வரும் அளவிற்கு குணமடைந்திருந்தாள்.