Elizabeth related to Jane the next day what had passed between Mr. Wickham and herself. Jane listened with astonishment and concern; she knew not how to believe that Mr. Darcy could be so unworthy of Mr. Bingley's regard; and yet, it was not in her nature to question the veracity of a young man of such amiable appearance as Wickham. The possibility of his having really endured such unkindness, was enough to interest all her tender feelings; and nothing therefore remained to be done, but to think well of them both, to defend the conduct of each, and throw into the account of accident or mistake whatever could not be otherwise explained.

தனக்கும் விக்காமிற்குமிடையே நடந்த உரையாடலைப்பற்றி எலிசபெத், ஜேனிடம் கூறினாள். ஜேன் மிகுந்த ஆச்சரியத்துடனும், அக்கறையுடனும் கேட்டுக் கொண்டாள். பிங்கிலியின் மதிப்பில் உயர்ந்து இருக்கும் டார்சி எப்படி அதற்கு அருகதையற்றவனாய் இருக்க முடியும் என அவளுக்குப் புரியவில்லை. மேலும் பார்ப்பதற்கு இனிமையானவனாய் இருக்கும் விக்காமின் உண்மையைப்பற்றி கேள்வி கேட்பது என்பதும் அவளால் முடியாதது. அவன் மிகவும் கடுமையாக நடத்தப்பட்டிருப்பான் என்பதே அவளுக்கு அவன்பால் இரக்க உணர்ச்சியை ஏற்படுத்தியது. இருவரைப் பற்றி நல்லவிதமாகவும் நினைக்கத் தோன்றியது. இருவரது நடத்தைக்குப் பின்னணியில் ஏதாவது ஒரு காரணம், அது தவறாகவும் இருக்கலாம் அல்லது சந்தர்ப்பவசத்தால் நடந்ததாகவும் இருக்கலாம் என மட்டும் நினைக்கத் தோன்றியது.

"They have both," said she, "been deceived, I dare say, in some way or other, of which we can form no idea. Interested people have perhaps misrepresented each to the other. It is, in short, impossible for us to conjecture the causes or circumstances which may have alienated them, without actual blame on either side."

“இருவருமே ஏமாற்றப்பட்டிருக்கிறார்கள் என நான் நினைக்கிறேன். ஆனால் என்ன என்பது நமக்குத் தெரியாது. வேண்டாதவர் யாரேனும் ஒருவர் இருவருக்கும் இடையே தவறான அபிப்பிராயம் ஏற்படும்படி நடந்து கொண்டிருக்கலாம். இருவருமே தவறு செய்யாமல் இருந்திருக்கலாம். இருவரையும் பிரித்தது என்ன என்ற உண்மையான காரணத்தை கண்டுபிடிப்பது முடியாத காரியம்” என்றாள் ஜேன்.

"Very true, indeed; -- and now, my dear Jane, what have you got to say in behalf of the interested people who have probably been concerned in the business? -- Do clear them too, or we shall be obliged to think ill of somebody."

“உண்மைதான். அந்த ஒருவர் செய்த குற்றம் என்ன என்பதனையும் கண்டுபிடித்து அவரும் நிரபராதி என்பதனை தெளிவாக்கிவிடு, இல்லையெனில் நாம் அந்நபரைப்பற்றி தேவையில்லாமல் தவறாக நினைக்க நேரிடும்.”

"Laugh as much as you chuse, but you will not laugh me out of my opinion. My dearest Lizzy, do but consider in what a disgraceful light it places Mr. Darcy, to be treating his father's favourite in such a manner -- one whom his father had promised to provide for. It is impossible. No man of common humanity, no man who had any value for his character, could be capable of it. Can his most intimate friends be so excessively deceived in him? -- oh! No."

“நீ எவ்வளவு வேண்டுமானாலும் சிரி லிசி, ஆனால் என் அபிப்பிராயம் சரி என்று தெரிந்த பிறகு நீ சிரிக்கமாட்டாய். தன் தகப்பனாரால் மிகவும் நேசித்த ஒருவனை, யாருக்கு உதவுவதாக வாக்கு கொடுத்தாரோ அவனை இவ்வண்ணம் நடத்தியிருந்தால் அது டார்சிக்கு எவ்வளவு பெரிய அவமானத்தைக் கொடுத்திருக்கும். இப்படிச் செய்யவே முடியாது. சாதாரண மனிதாபிமானமும், தன்னுடைய நடத்தையை மதிப்பவனாகவும் இருக்கும் ஒருவனுக்கு இவ்வாறு நடந்து கொள்ள முடியாது. நெருங்கிய நண்பனாக இருப்பவனுக்கு எப்படி அவனைப்பற்றி தெரியாமல் இருக்க முடியும். இல்லை, முடியாது.”

"I can much more easily believe Mr. Bingley's being imposed on, than that Mr. Wickham should invent such a history of himself as he gave me last night; names, facts, everything mentioned without ceremony. If it be not so, let Mr. Darcy contradict it. Besides, there was truth in his looks."

“எந்தவித ஆர்ப்பாட்டமுமில்லாமல், நடந்த விஷயங்கள், பெயர்கள் உள்பட விக்காம் சொன்னதிலிருந்து, அவனாகவே கற்பனை செய்து சொன்னாற்போல் தெரியவில்லை. பிங்கிலிதான் சுலபமாக ஏமாந்து இருக்கிறான் என நான் நம்புகிறேன். உண்மை இல்லையெனில் டார்சி வந்து இதற்கு மறுப்பு கூறட்டுமே. மேலும் விக்காமின் தோற்றத்தில் உண்மை இருந்தது” என்றாள் எலிசபெத்.

"It is difficult indeed -- it is distressing. One does not know what to think."

“மிகவும் கஷ்டம், -- மனத்திற்கு வேதனையாக இருக்கிறது. என்ன நினைப்பது என புரியவில்லை.”

"I beg your pardon; one knows exactly what to think."

“நான் ஒத்துக் கொள்ள மாட்டேன். என்ன நினைப்பது என சரியாகப் புரிகிறது.”

But Jane could think with certainty on only one point -- that Mr. Bingley, if he had been imposed on, would have much to suffer when the affair became public.

பிங்கிலி ஏமாந்திருக்கிறான் என வெளியே தெரியவந்தால் மிகவும் கஷ்டப்பட வேண்டிவரும் என்பதனைப் பற்றி மட்டுமே ஜேனால் அப்பொழுது நினைக்க முடிந்தது.

The two young ladies were summoned from the shrubbery, where this conversation passed, by the arrival of some of the very persons of whom they had been speaking: Mr. Bingley and his sisters came to give their personal invitation for the long-expected ball at Netherfield, which was fixed for the following Tuesday. The two ladies were delighted to see their dear friend again -- called it an age since they had met, and repeatedly asked what she had been doing with herself since their separation. To the rest of the family they paid little attention: avoiding Mrs. Bennet as much as possible, saying not much to Elizabeth, and nothing at all to the others. They were soon gone again, rising from their seats with an activity which took their brother by surprise, and hurrying off as if eager to escape from Mrs. Bennet's civilities.

நீண்ட நாட்களாக எதிர்பார்த்திருந்த நடனம், வரும் செவ்வாயன்று நடத்த தீர்மானிக்கப்பட்டு, அதற்கு அழைக்க பிங்கிலியும், அவனது சதோகரிகளும் நேரில் வந்ததால், தோட்டத்தில் இருந்த இரு சகோதரிகளுக்கும் அழைப்பு விடப்பட்டது. இரு பெண்மணிகளும் ஜேனைப் பார்த்து மிக்க சந்தோஷமடைந்தனர். பார்த்து வெகு நாட்களாகிவிட்டதாகவும், தங்களை விட்டுப் பிரிந்து வந்த பிறகு என்ன செய்து கொண்டிருக்கிறாள் எனவும் விசாரித்தனர். அவர்கள், குடும்பத்திலுள்ள மற்றவர்களைக் கண்டு கொள்ளவில்லை, திருமதி. பென்னட்டை எவ்வளவு தூரம் தவிர்க்க முடியுமோ அவ்வளவு தூரம் தவிர்த்தனர். எலிசபெத்திடமும் அதிகம் பேசவில்லை, மற்ற எல்லோரிடம் அறவே பேசவில்லை. திருமதி. பென்னட்டின் உபசாரத்திலிருந்து தப்பிக்கும் வண்ணம், தங்கள் இருக்கையிலிருந்து எழுந்து அவசரமாகக் கிளம்பியது, அவர்களுடைய சகோதரனுக்கு ஆச்சரியத்தை அளித்தது.

The prospect of the Netherfield ball was extremely agreeable to every female of the family. Mrs. Bennet chose to consider it as given in compliment to her eldest daughter, and was particularly flattered by receiving the invitation from Mr. Bingley himself, instead of a ceremonious card. Jane pictured to herself a happy evening in the society of her two friends, and the attentions of their brother; and Elizabeth thought with pleasure of dancing a great deal with Mr. Wickham, and of seeing a confirmation of everything in Mr. Darcy's looks and behaviour. The happiness anticipated by Catherine and Lydia depended less on any single event, or any particular person; for though they each, like Elizabeth, meant to dance half the evening with Mr. Wickham, he was by no means the only partner who could satisfy them, and a ball was, at any rate, a ball. And even Mary could assure her family that she had no disinclination for it.

இக்குடும்பத்தின் எல்லா பெண்களுக்கும் நெதர்பீல்டில் நடக்க இருக்கும் நடனம் மிக்க சந்தோஷத்தை அளித்தது. பகட்டான அழைப்பிதழ் அனுப்புவதற்கு பதில் பிங்கிலி நேரிலேயே வந்து கூப்பிட்டது தனது மூத்த மகளுக்குக் கிடைத்த பெருமையாக திருமதி. பென்னட் நினைத்தாள். தன் இரு தோழிகளுடன் சந்தோஷமாக இருக்கப்போவதைப் பற்றியும், அவர்களது சகோதரனின் கவனிப்பும் கிடைக்கும் என்பதைப் பற்றியும் ஜேன் கற்பனை செய்து கொண்டிருந்தாள். விக்காமுடன் நிறைய நடனங்கள் ஆடலாம் என்று சந்தோஷமாக நினைத்த எலிசபெத், டார்சியின் தோற்றம் மற்றும் அவனது நடத்தை, விக்காம் கூறியனவெல்லாம் உண்மை என உறுதிபடுத்தும் என எதிர்பார்த்தாள். காதரின், லிடியா, இருவரது சந்தோஷமும் ஏதாவது ஒரு விஷயத்தையோ, ஒரு நபரையோ சார்ந்து இருக்கவில்லை, மாறாக மாலை நேரம் பெரும்பாலும் விக்காமுடன் நடனமாட வேண்டும் என்று தீர்மானித்து இருந்தனர். இருந்தாலும் ஒருவருடன் மட்டும் நடனம் ஆடுவது அவர்களை திருப்திப்படுத்தாது. மேரியும் நடனத்திற்கு வர சம்மதம் தெரிவித்தாள்.

"While I can have my mornings to myself," said she, "it is enough -- I think it no sacrifice to join occasionally in evening engagements. Society has claims on us all; and I profess myself one of those who consider intervals of recreation and amusement as desirable for everybody."

“காலை நேரம் மாத்திரம் எனக்குப் போதும் அவ்வப்போது மாலை நேர விருந்துகளில் கலந்து கொள்வது பெரிய தியாகம் ஆகாது என நினைக்கிறேன். சமூகத்தோடு ஒன்றி நாம் வாழ வேண்டும். நடுநடுவே, எல்லோருக்கும் பொழுதுபோக்கும், கொண்டாட்டங்களும் வேண்டும் என்று நினைப்பவர்களில் நானும் ஒருத்தி ஆவேன்” என்றாள் மேரி.

Elizabeth's spirits were so high on the occasion that, though she did not often speak unnecessarily to Mr. Collins, she could not help asking him whether he intended to accept Mr. Bingley's invitation, and if he did, whether he would think it proper to join in the evening's amusement; and she was rather surprised to find that he entertained no scruple whatever on that head, and was very far from dreading a rebuke either from the Archbishop or Lady Catherine de Bourgh, by venturing to dance.

எலிசபெத் மிகவும் உற்சாகமாக இருந்தாள். காலின்ஸிடம் அதிகம் பேசாவிட்டாலும், திரு. பிங்கிலியின் அழைப்பினை ஏற்றுக் கொள்ள முடியுமா, அப்படி ஏற்றுக் கொண்டால் மாலையில் நடக்கப் போகும் நடனத்தில் வந்து கலந்து கொள்வது சரியாகுமா என அவனை கேட்காமல் இருக்க முடியவில்லை. அப்படி கலந்து கொண்டால் ஆர்ச்பிஷப் மற்றும் லேடி காதரினுடைய கோபத்திற்கு ஆளாக நேரிடுமே என்ற சிந்தனையும் அவனிடத்தில் இல்லாதது கண்டு மிகவும் ஆச்சரியப்பட்டாள்.

"I am by no means of opinion, I assure you," said he, "that a ball of this kind, given by a young man of character, to respectable people, can have any evil tendency; and I am so far from objecting to dancing myself, that I shall hope to be honoured with the hands of all my fair cousins in the course of the evening; and I take this opportunity of soliciting yours, Miss Elizabeth, for the two first dances especially -- a preference which I trust my cousin Jane will attribute to the right cause, and not to any disrespect for her."

“ஒரு நல்ல மனிதனால், கௌரவமான மனிதர்களுக்கு ஏற்பாடு செய்யப்பட்டு இருக்கும் இந்த நடனத்தில் எந்த கெடுதலும் இல்லை என உறுதியாக நம்புகிறேன். நடனம் ஆடுவதில் எனக்கு எந்தவித ஆட்சேபணையும் கிடையாது. இன்று, சகோதரிகள் உங்களுடன் நடனமாடலாம் என்றிருக்கிறேன். அதுவும் முதல் இரண்டு நடனங்கள் உன்னுடன் ஜோடி சேரலாம் என்றிருக்கிறேன். தகுந்த காரணம் இருப்பதால் ஜேன், நான் அவளை அவமதித்ததாக நினைத்துக் கொள்ள மாட்டாள் என நம்புகிறேன்.”

Elizabeth felt herself completely taken in. She had fully proposed being engaged by Wickham for those very dances; and to have Mr. Collins instead! -- her liveliness had been never worse timed. There was no help for it, however. Mr. Wickham's happiness and her own was per force delayed a little longer, and Mr. Collins's proposal accepted with as good a grace as she could. She was not the better pleased with his gallantry from the idea it suggested of something more. It now first struck her that she was selected from among her sisters as worthy of being the mistress of Hunsford Parsonage, and of assisting to form a quadrille table at Rosings, in the absence of more eligible visitors. The idea soon reached to conviction, as she observed his increasing civilities toward herself, and heard his frequent attempt at a compliment on her wit and vivacity; and though more astonished than gratified herself by this effect of her charms, it was not long before her mother gave her to understand that the probability of their marriage was exceedingly agreeable to her. Elizabeth, however, did not chuse to take the hint, being well aware that a serious dispute must be the consequence of any reply. Mr. Collins might never make the offer, and till he did, it was useless to quarrel about him.

இதனைக் கேட்டு எலிசபெத்திற்கு மிகவும் ஆச்சரியமாகிவிட்டது. அந்த முதல் இரண்டு நடனங்களும் விக்காமுடன் ஆட தீர்மானித்திருந்தாள். அதற்கு பதில் காலின்ஸ் என்றால்! நேரம், காலம் தெரியாமல் இம்மாதிரி அவள் நடந்து கொண்டதே இல்லை. ஆனாலும் அவளால் இனி செய்வதற்கு ஒன்றும் முடியவில்லை. விக்காமுடைய சந்தோஷம், தன்னுடைய சந்தோஷம் இரண்டையும் சற்று ஒதுக்கி வைத்துவிட்டு, காலின்ஸினுடைய வேண்டுகோளைப் பணிவாக ஏற்றுக் கொண்டாள். அவனுடைய இந்த செய்கை அவளுக்கு மகிழ்ச்சியைத் தரவில்லை. மாறாக இதற்கு மேலேயும் ஏதோ விஷயம் இருக்கிறது என புரிந்து கொண்டாள். தனது சகோதரிகளில், தன்னை, அவனது ஹன்ஸ்போர்ட் இல்லத்திற்கு எஜமானியாகவும், விருந்தினர் இல்லாத சமயங்களில் நான்கு பேர்கள்கூடி ஆடும் நடனத்திற்கு கை கொடுக்கவும் அவன் தேர்வு செய்திருக்கிறான் என்று அவளுக்கு அப்பொழுது புரிய ஆரம்பித்தது. அவன் தன்னிடம் மிகவும் மரியாதையாக நடந்து கொண்டதும், தன்னுடைய கலகலப்பான சுபாவத்திற்கும், நகைச்சுவை உணர்ச்சிக்கும், அவன் அடிக்கடி கொடுத்த பாராட்டும் தன் எண்ணத்தை உறுதிபடுத்துவதாக இருந்ததைக் கண்டாள். தன்னுடைய சுபாவம் அவனை கவர்ந்ததை கண்டு சந்தோஷப்படுவதைவிட அதிக ஆச்சரியம் அடைந்தாள். அவர்களது திருமணம் நடக்கும் பட்சத்தில் அதில் தனக்கு பூரண திருப்தி என அவளது தாயாரும் கூறினாள். தாயார் கூறியதைக் கேட்டுக் கொள்ளாத எலிசபெத், எந்த ஒரு பதிலும் பெரிய வாக்குவாதத்தில் முடியும் என தெரிந்ததால் மௌனமாக இருந்தாள். காலின்ஸ் ஒரு வேளை, எதுவும் கேட்காமலேயேகூட இருக்கலாம். அதனால் அதுவரை அவனைப்பற்றி சண்டை போடுவது அனாவசியம்.

If there had not been a Netherfield ball to prepare for and talk of, the younger Miss Bennets would have been in a pitiable state at this time; for from the day of the invitation to the day of the ball, there was such a succession of rain as prevented their walking to Meryton once. No aunt, no officers, no news could be sought after -- the very shoe-roses for Netherfield were got by proxy. Even Elizabeth might have found some trial of her patience in weather which totally suspended the improvement of her acquaintance with Mr. Wickham; and nothing less than a dance on Tuesday could have made such a Friday, Saturday, Sunday, and Monday endurable to Kitty and Lydia.

நெதர்பீல்ட் நடனத்திற்கு ஏற்பாடு செய்வதும் அதனைப்பற்றி பேசுவதும் மட்டும் இல்லாமலிருந்திருந்தால் கடைசி இரண்டு பெண்களின் நிலமை பரிதாபத்திற்குரியதாக இருந்திருக்கும். ஏனெனில் அழைப்பு வந்ததிலிருந்து தொடர்ந்து ஒரு தடவைகூட மெரிடனிற்குப்போக முடியவில்லை, சித்தியைப் பார்க்க முடியவில்லை, எந்த அதிகாரிகளையும் சந்திக்க முடியவில்லை, ஒரு செய்தியும் கிடைக்கவில்லை; நெதர்பீல்டிற்கு தேவையான பூக்களுமே வேறு ஒருவர் மூலம் வரவழைக்கப்பட்டது. விக்காமுடன் மேலும் பழகுவதற்குத் தடையாக இருந்த மழை எலிசபெத்தின் பொறுமையையும் சோதித்தது. செவ்வாயன்று நடனம் மட்டும் இல்லாமலிருந்திருந்தால் வெள்ளி, சனி, ஞாயிறு, திங்கள் இந்நான்கு நாட்களையும் கிட்டி, லிடியாவிற்கு சகித்துக் கொண்டிருக்க முடியாமற் போயிருக்கும்.